________________
સૌ ગાથા
[ ૧૨૧ ] નાંખવાના નિશ્ચય કર્યાં હતા અને એમ કરવામાં સુરિસંગે નહાતા જોયા ન્યાય કે અન્યાય ! અથવા તે નહાતાં ગણ્યાં પેાતે આપેલા વચનેા ! સૈનિકાને એ વશનુ એકાદ ખાળક પણ જીવતું રહેવા ન પામે એવી સખ્ત આજ્ઞા આપી હતી. મીજી માજી આ વીર ખ'ધુઓએ પણ આત્માની અમરતા પિછાની લઇ, એક ડસિલા નૃપના હાથમાં મચ્છાવત વંશનુ એકાદ ખાળક પણ શરણાગત તરીકે જવા ન પામે તેવી તકેદારી રાખી હતી.
આમ છતાં કુદરતને એ વશ લુપ્ત થાય એ મંજૂર ન હાવાથી કંઇ ત્રીજું જ બન્યુ. જ્યારે આ કરપીણુ મનાવ બન્યા ત્યારે એ વશની એક સ્ત્રી પેાતાના પિતાને ત્યાં ક્રિસનગઢમાં સુવાવડે ગઈ હતી. એની કુક્ષિએ એક પુત્રરત્નના જન્મ થયા. આ રીતે અચ્છાવત વંશ પેાતાનું અસ્તિત્વ ટકાવી રહ્યો અને જગત સન્મુખ અમર ગાથા ગાઈ રહ્યો.
આમ અચ્છાવતાની ચડતીપડતીનેા છેલ્લા પડદો પડ્યો. આ સંબંધમાં જે કંઇ અતિશયાક્તિ જેવું હાય તેને બાજુ પર મૂકી માત્ર મુદ્દાની વાતના વિચાર કરીએ તેા પણુ એટલું તા સહજ પુરવાર થાય તેમ છે કે જેના અહિં`સાના ઉપાસક હાવા છતાં માત્ર નમાલા જેવું જીવન ગાળતા નહેાતા. જરૂર પડયે પેાતાની ટેક માટે તેમજ રાષ્ટ્ર માટે પ્રાણ પણ પાથરી જાણતા હતા. ભૂતકાળની એ ગૌરવ ગાથાના સ્મૃતિચિન્હ સમે ‘ રાંગરી કા ચાક ’ આજે બીકાનેરમાં માજીદ છે.
*
ટાંક મહાશયના આધારે આલેખાયેલ એ હેવાલ ઉપર શેાધખાળદ્વારા પ્રાપ્ત થયેલ લખાણેાદ્વારા જે પ્રકાશ પડ્યો છે એ ઉપરથી જે તારવણી કરવામાં આવી છે એ સંબંધમાં ચેડા ઉલ્લેખ કરવા અસ્થાને નહીં ગણાય.
ઉપરાક્ત લેખમાળાના મારા હતુ એ છે કે-જૈનેતર લેખકે
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
