________________
ને પૂંજાની વાત સાચી પડી.
ગુલામશાહને સિંધ-હૈદરાબાદ બેઠાં બધી જાણ થઈ. એ સફાળો બેઠો થઈ ગયો. પૂંજા દીવાને એને કચ્છ અને કન્યા - બંને અપાવવાની લાલચ આપી હતી.
પૂંજો મર્યો, અને કચ્છ તથા કન્યા બંને ગયાં !
એણે રણશિંગાં વગાડ્યાં. સિંધી લશ્કરે કૂચ કરી. લશ્કરની ધૂળથી આકાશ છવાઈ ગયું.
કચ્છના રાવને સમાચાર મળ્યા.સામનો કરવો હતો, પણ જ્યાં ત્યાં કરવો નહોતો. છેક ભુજ આગળ લડાઈ આપવાનો તેમણે નિરધાર કર્યો.
કચ્છના શહેરે-શહેર અને ગામડે-ગામડે બુંગિયો પીટ્યો.
ગામેગામ સંદેશા પહોંચ્યા, “કેડ બાંધજો કચ્છી વીરો ! હથિયાર બાંધી શકે એવા કોઈ મરદ ઘેર રહેશો નહીં.”
“કચ્છનો કાળ ચાલ્યો આવે છે.” “ભુજ સુધી આવવા દેવો છે.” “ભુજમાં એનું પાણી ભરી પીવું છે.”
અને શહેર પનાહની રાંગે અને ભુજિયા કિલ્લાની દીવાલે તોપો ગોઠવાઈ ગઈ.
યુવાનો ગામેગામથી નીકળી પડ્યા.
શ્રાવણનાં ઝરણાં જેમ વહે તેમ સહુ વહી નીકળ્યા - વહાલા વતન માટે મરવા નીકળ્યા - હતા. કોઈ કાલે પરણ્યા હતા, હાથે મીંઢળ હતું, પણ આ તો વલો વતનનો સાદ. હવે કાંઈ રંગ માણવા રહેવાય નહીં.
અરે ! ખળામાં દાણા છે. ભાઈઓને ભાગ વહેંચવાના બાકી છે. થશે એ તો, અત્યારે તો વલો વતનનો સાદ પડ્યો છે. ખળું ઢાંકી ભુજ પહોંચી જવું જોઈએ.
ભુજિયો કિલ્લો તો ધણધણી રહ્યો. નગારાં ગડગડવા લાગ્યાં. નેજાં ફરકવા લાગ્યાં. આ તરફ ગુલામશાહ લશ્કર લઈ લુણાને રસ્તે નીકળ્યો, પણ માર્ગમાં કોઈ ગામ સારું મળે જ નહીં.
કેડે કટારી, ખભે ઢાલ 0.
