________________
સવારનો પહોર છે. ડમરો નાહીધોઈને બેઠો છે. એ વખતે કાન ચિતારો ત્યાં આવ્યો. ડમરો કાનને ઓળખે. એણે કાનને ભાવથી આવકાર આપ્યો.
કાનનું મોટું પડી ગયું હતું. ધીમેધીમે ચાલતો હતો. આંખોમાં ઉદાસી હતી. કોઈ દુઃખના ડુંગર તળે દબાયેલો લાગતો હતો.
ડમરાએ પૂછ્યું, “કેમ કાન, કંઈ ખરાબ સમાચાર છે ?' કાને કહ્યું, ‘ના.”
ડમરો કહે, ‘તો પછી તારો ચહેરો દુઃખી કેમ જણાય છે ? તારી હાલત તો જાણે તારાં બારે વહાણ ડૂબી ગયાં હોય એવી લાગે છે.”
ડમરાભાઈ ! એક મોટી આફતમાં ફસાયો છું. ગમે તે થાય, પણ મને બચાવો.'
‘સારા માણસની ફરજ છે કે કલાકારને મદદ કરવી. કલા ખાતર જીવનું દાન દેતાં પણ અચકાવું જોઈએ નહીં. તું તારે મોકળે મને બધી વાત કહે. જરૂ૨ કંઈ રસ્તો નીકળશે.” ડમરાએ કહ્યું.
કાન ચિતારાએ કહ્યું, ‘એક દિવસ રામાધીન શેઠ મારા ઘેર આવ્યા. એમણે મને આબેહૂબ છબી દોરી આપવા કહ્યું. સાથે જણાવ્યું કે તને દસ હજાર સોનામહોરો આપીશ. ત્રણ માસમાં છબી દોરવી અને જેવો હું છું એવી જ આબેહુબ છબી દોરવી. એમ ન થાય તો મારી ટચલી આંગળી કાપી નાખવી ને અવળે ગધેડે ગામમાંથી મને કાઢવો.”
કાને આગળ બોલતાં કહ્યું, “મેં એ શરત સ્વીકારી અને એક મહિનાની મહેનત બાદ છબી પૂરી થઈ. રામાધીન શેઠને જોવા બોલાવ્યા.”
પછી શું થયું ?” ડમરાએ પૂછ્યું. ‘રામાધીન શેઠ આવ્યા, પણ કોઈ ને કોઈ ખામી કાઢવા લાગ્યા.
એ કહે, ‘આંખની પાંપણ બરાબર થઈ નથી.” પાંપણમાં સુધારો કરું તો કહે કે કાન સહેજ વાંકા છે.
8 a ડાહ્યો ડમરો
