Yogdrushti Samucchaya New Edition Part 01 and 02

SR No.: 034350
Original Sutra Author: Haribhadrasuri
Author: Bhagvandas Mehta
Publisher: Mahavir Jain Vidyalay
Publication Year: 2018
Total Pages: 844
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 160 MB

Page 669

પર હવા નિકલ શ, સવરૂપગુસ’ અમૃતપાન
(પ૯૩) સ્વરૂપગુપ્તનું જીવન્મુક્તદશારૂપ પરમ અમૃત સમા સહજ સમાધિ સુખનો સાક્ષાત્ અમૃતપાન અનુભવ કરે છે. એ પ્રમાણે તાવિકશિરોમણિ શ્રી અમૃતચંદ્રા
ચાર્યજીએ શ્રી સમયસાર કલશમાં પરમ આત્મભાવના ઉલ્લાસમાં લલકાયું છેઃ
“य एव मुक्त्वा नयपक्षपात, स्वरूपगुप्ता निवसन्ति नित्यम् । विकल्पजालच्युतशास्तचित्तास्त एव साक्षादमृतं पिबन्ति ॥"
આવી પરમ આત્મસમાધિ જ્યાં પ્રગટે છે, એવી આ આઠમી દષ્ટિમાં આગ નામના આઠમા ચિત્તદોષને સર્વથા ત્યાગ હોય છે. અમુક એક જ ગક્રિયાના સ્થાનમાં
રંગ લાગવાથી, તે સ્થાનમાં જ–તે જ ક્રિયામાં આસક્તિ થઈ જવી આસંગ તે આસંગદોષ છે. જે ક્રિયા કરતું હોય, તેમાં “ઈદમેવ સુંદર' આ જ દેષયાગ સુંદર છે–રૂડું છે-ભલું છે, એ જે રંગ લાગવો, આસક્ત ભાવ થે,
તેમાં જ ગુંદરીયા થઈને ચેટયા રહેવું, તે આસંગ અર્થાત્ આસક્તિ છે. કારણ કે એમ એક જ સ્થાને જીવ જે આસક્ત થઈને એંટી રહે-મંડયો રહે, તે પછી ત્યાં જ ગુણસ્થાને સ્થિતિ રહે, આગળ ન વધે, પ્રગતિ (Progress, Advancement) ન થાય, આગળનું ગુણસ્થાન ને સ્પર્શીય, અને તેથી પરમાર્થરૂપ સફળ–મોક્ષફલ ન મળે. (જુઓ પૃ. ૮૬).
ચંદન ગંધ સમાન ક્ષમા ઈહાં, વાસકને ન ગવેજી; આસંગે વરજિત વળી એહમાં, કિરિયા નિજ ગુણ લેખેછે. ”—. સઝા૦.૮-૨
અથવા પર દ્રવ્ય તથા પરભાવના પ્રસંગમાં આસક્તિ ઉપજવી તે આસંગ છે. આ દષ્ટિવંત વીતરાગ મહાયોગીની પરદ્રવ્ય-પરભાવના પરમાણુ પ્રત્યે પણ લેશમાત્ર આસક્તિ હેતી નથી, સ્વપ્નાંતરે પણ સમય માત્ર પણ તે પ્રત્યે આત્મભાવ ઉપજતો નથી; કારણ કે એક શુદ્ધ આત્મા સિવાય પરમાણુ માત્ર પણ હારૂં નથી, એવી અખંડ આત્મભાવના તે ભાવે છે. આવા પરમ ભાવિતાત્માને પરભાવ પ્રત્યે આસક્તિ કેમ હોય ? અરે ! અન્યત્ર આસંગ તે દૂર રહ્યો, પણ ઉપરમાં કહ્યું તેમ યોગ-સમાધિ ક્રિયામાં પણ તેને આસંગ હેતે નથી! અને તેથી કરીને જ ઉત્તરોત્તર સમાધિ પ્રકર્વને પામતે આ યોગીશ્વર ઉચ્ચ ઉચ્ચ ગુણસ્થાનની પ્રાપ્તિ કરતે આગળ વધે છે; એક જ સ્થાને પડયો રહેતો નથી, પણ સમયે સમયે અનંત સંયમ વર્ધમાન કરતે રહી તે ઝપાટાબંધ ગુણસ્થાન શ્રેણીએ ચઢતે ચઢતે ઉત્કૃષ્ટ આત્મસમાધિ દશાને પામે છે.
“અનુક્રમે સંયમ સ્પશતેજી, પામ્ય ક્ષાયિક ભાવ; સંયમ શ્રેણી કુલડેજ, પૂજે પદ નિષ્પાવ.”—શ્રી યશોવિજયજી

Translation AI Generated

On the breath leaving, the soul drinks the nectar of its own form.
(493) The soul experiences the direct nectar-like taste of the innate samadhi bliss, which is the supreme nectar in the form of the eight stages of liberation of the self-hidden soul. In the same way, the crest-jewel of the ascetics, Shri Amritchandraji, has expressed this supreme self-awareness in the overflowing joy of the Shri Samayasar Kalash:
“Those who, having abandoned the bias of the path, dwell eternally in the self-hidden form, their minds freed from the net of alternatives, they alone drink the nectar directly.”
In this eighth vision, where such supreme self-samadhi manifests, the eighth mental defect called fire is completely abandoned. Attachment to a particular action due to the color that is applied to that place, that is, attachment to that action itself, is the defect of attachment. The action that is being performed, the feeling that “this is beautiful,” “this is ugly,” “this is good,” whatever color is applied, whatever feeling of attachment arises, to remain stuck in that, to be entangled in that, is attachment. Because, if the soul remains attached to a single place, it remains stuck there, it does not progress, it does not advance, it does not touch the next stage of virtue, and therefore does not attain the success, the liberation, which is the ultimate goal. (See page 86).
“Like the fragrance of sandalwood, forgiveness is not appreciated here; attachment is forbidden here, action is attributed to its own virtue.” — Sajja 8-2
Or, attachment arising in the context of matter and its influence is attachment. This vision-possessing, dispassionate, great yogi has no attachment, even in the slightest, to the atoms of matter and its influence, not even in dreams, not even for a moment, does he develop a sense of self towards them; because, except for the pure soul, even an atom is not different, he has this unbroken self-awareness. Why would such a supremely self-aware soul have attachment to influence? Indeed, attachment elsewhere is far away, but as mentioned above, even in the action of yoga-samadhi, he does not have attachment! And therefore, this yogi-lord, attaining higher and higher stages of samadhi, progresses, attaining higher and higher stages of virtue; he does not remain stuck in a single place, but constantly increases his infinite restraint, and climbing the ladder of stages of virtue, he attains the exalted state of self-samadhi.
“Gradually, restraint touches the soul, the acquired perishable feeling; the series of restraints destroys the whole, it worships the state of liberation.” — Shri Yashovijayji