________________
दोन प्रकारचे ध्येय, संसारिक आणि आत्यंतिक
दोन प्रकारचे ध्येय निश्चित केले पाहिजेत. आपण संसारात असे जगावे की आपल्यामुळे कोणालाही त्रास होऊ नये, कोणासही दु:खं होऊ नये. अशा प्रकारे आपण उत्तम सत्संगी पुरुष, खऱ्या पुरुषांच्या सहवासात राहावे, आणि कुसंगामध्ये पडू नये, असे काही ध्येय असायला हवे. आणि दुसऱ्या प्रकारच्या ध्येयामध्ये प्रत्यक्ष ज्ञानी पुरुष भेटले तर (त्यांच्याकडून आत्मज्ञान प्राप्त करून) त्यांच्या सत्संगात राहावे, त्यामुळे तुमची सर्व कामे होतील, सर्व कोडी सोडवली जातील. (आणि मोक्ष प्राप्त होईल.)
म्हणजे मनुष्याचे अंतिम ध्येय काय असावे? मोक्षाला जाण्याचेच! हेच ध्येय असायला हवे. तुम्हालाही मोक्षाला जायचे आहे ना? कुठपर्यंत भटकायचे? अनंत जन्मांपासून भटक-भटक... भटकण्यात काहीच बाकी ठेवले नाही ना! कशामुळे भटकणे झाले? कारण 'मी कोण आहे' हेच जाणले नाही. स्वत:चे स्वरूपच ओळखले नाही. स्वत:चे स्वरूप ओळखले पाहिजे. 'स्वतः कोण आहे' याची ओळख करायला नको का? इतके फिरून सुद्धा तुम्ही ओळखले नाही? केवळ पैसे कमावण्याच्या मागे पडलात? मोक्षासाठी पण थोडेफार काही करायला हवे की नाही? वास्तवात मनुष्य परमात्मा बनू शकतो, स्वतःचे परमात्मपद प्राप्त करणे हेच अंतिम ध्येय आहे.
मोक्ष, दोन टप्प्यात प्रश्नकर्ता : सामान्यपणे मोक्षचा अर्थ आम्ही जन्म-मरणापासून मुक्ती असा करतो.
दादाश्री : हो, हे बरोबर आहे. पण जी अंतिम मुक्ति आहे, ती सेकन्डरी स्टेज (दुसरा टप्पा) आहे. प्रथम मोक्ष म्हणजे संसारी दु:खांचा अभाव. संसारातील दु:खात पण दुःखं वाटत नाही, उपाधिमध्ये पण समाधी राहते, हा पहिला मोक्ष आणि मग हा देह सुटल्यानंतर आत्यंतिक मोक्ष
