________________
વસ્ત્રને વક્ર કરી, કઠોર ને કટુ વામણ કટાક્ષથી કાઢી, સર્વને તીવ્ર ત્રાસ પમાડતી ને પગ પછાડતી ઝટ પિતાના ઘરની બહાર દેડી આવીને આર્ય અંબિકા સામું જોઈ કહે છે– સ્વચ્છંદાનું ચારિણ! તને ધિક્કાર છે! યજ્ઞ ને હત્યા કર્યા વિના વગર વિચાર્યું તે શ્રમણને ભિક્ષા કેમ આપી ? તારી સાસુ ઘેર નથી; ને વિવેકહીનવેર્યાનું આ અયુક્ત આચરણ તે કેમ આચર્યું ? પૂર્વજ ને “ભૂદેને પિંડ પહોંચ્યા પહેલાં આ શું કર્યું ? એમ ગર્દ ભીની માફક ભુંકતી ને કુક્કુરીની પેઠે ભસતી, બકબકાટ કરતી તે અંબિકાની શ્વશ્ર પાસે ગઈ, ને તેને સર્વ વાત કહી દીધી.
પછી વાયુ જેમ “ધૂમની વિવૃદ્ધિ કરે છે, તેવી રીતે તે સાસુ પણ તે વાતને વિસ્તારીને બેલી, હે વહુ, તે આ કામ બહુ કલેશનું કર્યું, તેમાં લેશમાત્ર પણ સંદેહ નથી. હું તે જીવતી છું; તે છતાં તારું મારા ઘરમાં કેમ ચાલે ? “સામર્ષ સાસુ ને પાપી પાડેશની અંતરાલે ઉભી રહેલી - ઉદાસ અંબિકા મેઘમાળાને રાહુની વચ્ચે સપડાએલી
ચંદ્રકલાની પેરે નિસ્તેજ થઈ ધ્રુજવા લાગી. એટલામાં સેમભટ વિપ્રોને તેડીને આવે. નિજ જમી તથા પેલી ૮. વત્ર–મેં. : ભૂદેવ–બ્રાહ્મણ - ૧. ગર્દભી–ગધેડી. ૨. કકકરી–કુતરી. ૩, ધશ્ન-સાસુ ૪. ધૂમ-ધુમાડે. ૫. સામર્ષ ક્રોધી. ૬. મેઘમાળા=વાદળ.
Aho! Shrutgyanam
