________________ ગુરૂજી: “છેલ્લે દીક્ષા લેવાનો છે તો હાલ દીક્ષા લે તો વાંધો છે? સંવિજ્ઞ ગીતાર્થમાં કેવી ધીરજ હોય. દીક્ષા લીધા પછી પણ 1 વર્ષ સુધી કોઈ સમાચાર મોકલ્યા કે બાહુબલી મારી દેશના ચાલે છે. તું કેમ નથી આવતો? બહુ મોટો થઈ ગયો છે? હવે દેશનાની તારે જરૂર નથી? હું તારો પિતા છું. મને વંદન કરવામાં શું વાંધો? મને વંદન કરીશ તો તું નાનો થઈ જઈશ? આવો એક પણ શબ્દ નથી બોલ્યા.” સભાઃ "12 મહિના પછી કેમ સમાચાર મોકલ્યા?” ગુરૂજી: “લોઢું તપ્યું હતું. હવે ઘા મારવો જરૂરી હતો. એટલે સમાચાર મોકલ્યા. પણ એ સમાચાર પણ એટલા જ મોકલ્યા કે....” સભાઃ “શું સમાચાર મોકલ્યા?” ગુરૂજી: “વીરા મોરા ગજ થકી ઉતરો, ગજ ચડે કેવલન હોય રે.” બાહુબલી વિચારે છે. મરૂદેવા માતાને તો ગજ ઉપર કેવલજ્ઞાન થયું હતું. વળી ભગવાનના સાધ્વીજી એવા બહેન મ.સાહેબો જૂઠું પણ ન બોલે. હું ગજ ઉપર બેઠો પણ નથી. આમ વિચાર કરતાં ખબર પડી કે, ગજ ઉપર એટલે પૂર્વદીક્ષિત કેવલજ્ઞાની ભાઈઓને વંદન ન કરવા રૂપ જે અભિમાન છે, તે જ ગજ (હાથી) છે. ઓ આઈસી! સત્ય સમજાયું, ડગલું ભર્યું અને કેવલજ્ઞાન થયું.” સભાઃ “કાશ આવા ગુરૂ મળી જાય તો કામ થઈ જાય.” ગુરુજીઃ “ટુબી ફ્રેન્ક” વગર યોગ્યતાએ આવા ગુરુ મળે તો પણ કલ્યાણ ન થાય. કમઠને પાનાથ ભગવાન મળ્યા છતાં યોગ્યતા ન હતી તો ભગવાન તત્ત્વ સમજાવવા જાય છે તો સામે ગળે પડે છે...” સભાઃ “શું ગળે પડ્યો?” ગુરુજીઃ “હજારો લોક વચ્ચે ભગવાનનું અપમાન કરતાં બોલ્યો. “કમઠ કહે સુણો રાજવી ! તુમ અશ્વ ખેલાવો...” તમે રાજકુમાર છો. ઘોડા પ્રાર્થના : 2 114 પડાવ : 11
