________________ હજારમાં એક 87 પાછળ અશ્વને હણહણાટ સંભળાયો, જોયું તો તમયુર પર બેસીને કુમાર મેતાર્ય ચાલ્યો આવતું હતું. માતાને ટાળાની અંદર જોતાં એ ત્યાં આવ્યો. મેતાર્યને જોતાં જ ટોળાએ જગા કરી આપી, પાછળ મહામાત્ય અભય પણ આવતા હતા. અભયને આવતા જોઈ ટોળું વિખેરાવા લાગ્યું. “વિરૂપા, વિરૂપા ! જે તે ખરી, અને તે ઉધાડ ! તને જેવા મેતાર્ય પણ આવ્યો છે!” આ શબ્દએ વિરૂપાના કાનને કંઈક ચમકાવ્યા. બધાને લાગ્યું કે માતંગના મંત્રોચ્ચાર કરતાં આ શબ્દોએ વધુ અસર કરી. “મેતાર્ય, મારે લાલ !" વિરૂપા હોઠ ફફડાવતી ત્રુટકસ્વરે બેલવા લાગી. થોડીવારે તે એ બેઠી થઈ. જરા ભાનમાં આવતાં જ એણે પ્રશ્ન કર્યો મેતાર્ય હેમખેમ છે ને ! અશ્વને ચડનાર આબાદ છે ને? ઘણું મારે લાલ!” “ગાંડી થઈ છે કે શું? શું શું બકે છે? શરમાતી નથીતે ખરી ! અહીં કોણ કોણ છે?” માતંગ મહામાત્યને આવતા જોઈ શરમ બની ગયો ને મૂંઝાતો મૂંઝાતે બોલ્યોઃ ના, ના. ગાંડી નથી થઈ ! " શેઠાણી નજીક જતાં બોલ્યાં વિરૂપા, અલી એ ઘેલી ! જો તો ખરી ? આંખ તે ઉઘાડ! તારી સામે કેણ ઊભું છે ! મેતાર્ય પોતે ! આજે તે મગધનાથે એને શાબાશી આપી, આખું નગર એની વાહવાહ કરે છે.' કાણ કુમાર ?વિરૂપા એકદમ સાવધ થઈ ગઈ. એણે વસ્ત્રો સંભાળ્યાં. ઢીલે થયેલો કેશકલાપ છૂટો કરીને ફરીથી બાંગે. સ્વસ્થ બની એણે એકવાર ધીરે ધીરે ચારે તરફ નજર ફેરવી.
