________________ ચાલો, અન્તમુખ બનીએ ! આવે જ શેખ ઘણા લેકેને હેય છે. “આટલા આટલા જ્ઞાની ગુરુઓને ઉપદેશ સાંભળે છે . ફલાણું મહારાજ સાહેબને મારા પર ખૂબ લાગણી. અમુક મહારાજશ્રીનાં પ્રવચનમાં તે હું જ જો.” પણ એમાંથી એકે પ્રવચનની વાતને અમલમાં મૂકી કે કેમ એવું એ ભાઈને ન પૂછતા, હે ! નહિતર એમનું મોઢું કટાણું થઈ જશે ! પેલા રાજાને પણ આ જ શેખ. બધા સંતે પાસે એ જાય. પ્રવચને સાંભળે પણ પછી કંઈ નહિ. એ ઉપદેશ જોડે એને નાન - સૂતકનો સંબંધ નહિ. તાળીઓનું પિટલ ! એક નાટયકાર પિતાની મંડળી સાથે એક નગરમાં ગયે. નગરના રાજા પાસે જઈ તેણે રાજાને વિનંતી કરીઃ આપ કૃપા કરે અને મારી વિદ્યા જુઓ. આપ જેવા. માટે અનુમતિ આપશો તે મને બહુ આનંદ આવશે. રાજાએ તેના ખૂબ આગ્રહથી હા પાડી. રાજમહેલના વિશાળ પ્રાંગણમાં યંગ્ય સમયે નાટક શરૂ થયું. નાટક ખૂબ સુન્દર હતું. જેમ જેમ તે આગળ વધે જતું હતું. તેમ તેમ લેકે તાળીઓના ગડગડાટથી તેના એક એક વિશેષ દશ્યને અને નાટયકારના એક એક વિશેષ વાર્તાલા પને વધાવતા હતા. નાટકને અંત થયો. એ વખતની પદ્ધત્તિ એવી હતી, કે, રાજા ખુશ થઈને ઈનામ આપે એ પછી જ
