________________ કારસ્તાન કારમાં માહનાં 215 દૈવને કરવું તે એક વખત ટૂંકી માંદગીમાં શ્રેષ્ઠિપુત્ર પરલોકના પંથે સિધાવ્યો. પેલી એની પત્ની આ અસહ્યા દુઃખને જીરવી ન શકી. આ ભયંકર આઘાતથી તેનું મગજ બહેર મારી ગયું. અને મગજની એ શૂન્યતા આખરે પાગલપણમાં પલટાઈ. જેના વગર એક દિવસ રહેવું પણ એ અસંભવિત માનતી હતી એ પ્રિયતમનું મૃત્યુ ! એક ભયંકર વીજકડાકે શોકન. અને પછી ઘોર અંધારી રાત જેવું પાગલપણુ. જે આંખોમાંથી અનરાધાર વર્ષો વરસી હોત આંસૂની, તે શક પાગલપણાની હદ સુધી વકરત નહિ આંસૂડાંની પાળ શેકના સાગરને આગળ વધતું અટકાવત. હવે પતિના મૃતદેહ પાસે જ આ બાઈ બેસી રહે છે. આખે દિવસ બબડ્યા કરે છે. મારે શું અપરાધ સ્વામિન્ ! કે તમે બોલતાય નથી, ચાલતા ય નથી. એક વાર મુખથી મારા અપરાધને કહો તે ખરા. હું લાખ-લાખ વાર તમારી માફી માગું.... સગા-વહાલાઓએ તેને ખૂબ સમજાવી. આ તે મરી ગયેલ છે. હવે એને અગ્નિ-સંસ્કાર કરવા દે. અને આ સાંભળતાં તે તે રણચંડી જેવી બની જતી. શું કીધું? મારા સ્વામીને તમારે બાળી નાખવા છે એમ? નહિ, એ કદાપિ નહિ બને ! મારા સ્વામી તે જીવે છે. મને મૂકીને તેઓ શી રીતે પરલોક જઈ શકે ? બીજી બધી બાબતમાં, બેલવા-ચાલવામાં, બાઈ
