________________ “મેહરાય શિર લાકડિયાં 193 , જંદગીભર બંધ કરવું પડશે. ભૂલેચૂકે પણ જે તળેલું ખવાઈ ગયું તો મુશ્કેલીને પાર નહિ રહે. શેઠજીએ વિદ્યરાજની વાત સ્વીકારી અને દવા લેવાની શરૂ કરી. દવા ખરેખર અકસીર નીકળી. જાતજાતની દવા કરતાં પણ જે રોગ હટવાનું નામ નહેતે લે, તેને આ દવાએ હટાવી દીધા. શેઠજીએ વિદ્યરાજને આ શુભ સમાચાર આપ્યા. વૈદ્યરાજ કહેઃ એ તે મને ખાતરી જ હતી. આ દવા લે અને દર્દી ન જાય તેમ બને જ નહિ. પણ પેલી ચરીની વાત બરાબર ધ્યાનમાં રાખજે. આખી જીદગી સુધી તળેલું નથી જ ખાવાનું. અને જે ખાધું તે મુશ્કેલીને પાર નહિ રહે. દિવસે વીતી ગયા. એક દિવસ મહેમાન આવેલા. શીરા, પૂરી, કેળાંવડાં બનાવેલાં. શેઠજીને કેળાવડાં બહુ ભાવતાં. પણ શું થાય? આ વરચે રેગ આવી ગયે......! કેળાંવડાં તળાઈ રહ્યાં છે. નાકે સુગંધ લીધી. ઈન્દ્રિએની આખી શૃંખલા છે. આંખે જોયું, પણ જે મન નિલેપ , હશે તો વાંધો નહિ આવે. પણ મન જે આંખે જોયેલ પદાર્થ પ્રત્યે રાગ વ્યક્ત કરશે તે તરત જ એ પદાર્થને મેળવવાની ઈરછા થશે. અને લે, દુઃખની ગાડીની હીસલ વાગી ગઈ. હવે એ ઉપડશે અને ક્યારે એનું ભવાનું સ્ટેશન આવશે તે કે જાણે છે? જ્ઞા. 13
