________________ હરાય શિર લાકડિયા 189 સોનામાં સુગંધ. આચરણ વિહેણ વિદ્ધતા એટલે લખું ધાન. બે પંડિતઃ એક હાથી, એક પિપટ બે પંડિત કાશીએ જતા હતા. રસ્તામાં ભેગા થઈ ગયેલા. સાથે ચાલે. સાથે સૂઈ જાય. પણ મનમાં એકબીજાને એકબીજા પર પ્રેમ નહિ. ભારેભાર ખાર. રસ્તામાં એક મોટું ગામ આવ્યું. બંને પંડિત નગરમાં ગયા. ત્યાં એક શ્રીમંત સગૃહસ્થ બેઉ પંડિતેને જમવાનું આમંત્રણ આપ્યું. બેઉ પંડિતેઓ એ આમંત્રણ સ્વીકાર્યું. પિતાના દીવાનખંડમાં ઉતાર આપ્યો. નાના પંડિત નહાવા ગયા એટલે શેઠે મેટા પંડિતને પૂછયું : આ પંડિતજી કેવાક વિદ્વાન છે? વિદ્વાન ?" મોટા પંડિત હી હી કરી હસવા માંડયા. “મહાશય ! વિદ્વત્તા તે ખરી, પણ બીજાને શીશામાં ઊતારે એવી છે એની પાસે. માટે નહિ; દક્ષિણાની લાલચે... કે ત્યાં જઈશું ને કઈ સુખી માણસને અગડં–બગડે પૂજા-પાઠ કરાવી પૈસા પડાવી લઈશું.... બગભગતાઈ જેવી આ વિદ્વત્તાને શું કરવાની? હાથીને જેમ દેખાડવાના દાંત જુદા હોય અને ચાવવાના જુદા હોય તેમ આ અમારા પંડિતરાજને પણ બે લવાનું જુદુ ને ચાલવાનું જુદું.. થોડીવારે નાના પંડિત સ્નાન કરીને આવ્યા એટલે.
