________________ અદ્વિતીય આનંદલેકની સફરે 145 ફરી વળ્યો. કલાક થઈ. પણ બહેનની બે મિનીટ પૂરી ન થઈ. પતિદેવ કંટાળી ગયા. “હવે કેટલી વાર?”ને મન્ન તેમણે ફરી વાર રહ્યો. રૂમમાંથી પ્રતિમન્નને ઘેષ, શ્રીમતીજીના રોષયુક્ત વદનથી નીકળેલે, સંભળાયોઃ એક કલાકથી તે કહ્યા કરુ છું કે, બે મિનીટમાં તૈયાર થાઉં છું, બે મિનીટમાં તૈયાર થાઉં છું તેય પૂછળ્યા જ કરે છે, પૂછયા જ કરે છે. ઘણે સમય તે તમે બગાડે છે, પૂછ-પૂછ કરીને ! એક પ્રશ્ન પૂછું તમને ? આ વઢે તમે પહેરે છે તે તમારા માટે કે બીજાઓ માટે? સરસ મજાનાં વસ્ત્ર બનાવ્યાં. પછી એ પહેરીને તમે બહાર નીકળે છે. એક મિત્ર મળે છે. “અરે, આ શું પહેર્યું? ભલા માણસ, તમે તો કઈ દુનિયામાં રહે છે? બાવા આદમના જમાનાની આ ફેશન ક્યાંથી લાવ્યા ?" બીજા બે-ચાર મિત્રો પેલા મિત્રની વાતમાં ટાપસી પૂરાવે છે. અને તમારા બધે ઉમંગ હવા થઈ જાય છે. હવે તમારા મનમાં ઘરે પહોંચવાની ચટપટી હોય છે. ક્યારે ઘરે જાઉં અને આ વસ્ત્રો બદલાવી નાખું !" પરરમણુતા, પરમુખપ્રેક્ષિતા જેટલી વધુ એટલું દુખ વધુ એ સૂત્ર સમજાય છે ? મુનિરાજ કેવા છે ? “નવ છીપે પર ભણ” પરથી ઉદાસીન બનેલા. “સ્વરૂપ- દર્શનમાં મગ્ન. જ્ઞા. 10
