________________ 149 મુનિનું અનુપમ સુખ પણ ઉત્સાહ થતું નથી. તેથી લો કે તેણીને નિર્નામિકાનામ વગરની-કહીને બોલાવે છે. “નામ વગરની” એવું કહેવા માટે નિર્નામિકા શબ્દ વાપર્યો, ને તે જ એનું નામ થઈ ગયું ! એક વખત પર્વના દિવસે બધાને મિષ્ટાન્ન ખાતાં જોઈ નિર્નામિકાને પણ મિષ્ટાન્ન ખાવાનું મન થાય છે. માને કહે છે : મા મને લાડ આપ. મા કહે : હું ક્યાંથી લાડવો આપું? તું ઘરની સ્થિતિ તે જાણે છે. છતાં તું એમ કર. નજીકમાં રહેલા ડુંગર પર જઈ લાકડા ઘાસ વગેરે લઈ આવ. તે વેચવાથી કંઈક મળે તે મિષ્ટાન્ન થઈ શકે. તેણુ પર્વત પર જાય છે. તે વખતે ત્યાં યુગન્ધર નામના મુનિરાજને કેવળજ્ઞાન ઉત્પન્ન થયેલું છે, તેથી દે ત્યાં મહોત્સવ કરે છે. નિર્નામિકા ત્યાં જાય છે. કેવળજ્ઞાનીને પૂછે છે : ભગવન્! મારા જેવું દુઃખી આ દુનિયામાં કેઈ હશે ? ત્યારે કેવળી ભગવાન નારકીના દુઃખનું વર્ણન તેણીની આગળ કરે છે. અને આ બધાં દુઃખોને ટાળવા માટે શાસનનું શરણું સ્વીકારવા ઉપદેશ આપે છે. નિર્નામિકા સમ્યકત્વ પૂર્વક અણુવ્રત સ્વીકારે છે. અને જુવાનીમાં જ અનશનનો સ્વીકાર કરે છે. આ બાજુ દેવલોકમાં શું ચાલી રહ્યું છે? લલિતાંગ દેવ હજુ પિતાની પ્રિયતમાને વીસર્યો નથી. ઘણી તપાસ કરે છે. પરન્તુ એનું અવધિજ્ઞાન એવું વિશિષ્ટ નથી કે, એ એના વડે નિર્નામિકાને જોઈ શકે. એક વખત લલિતાંગને પોતાના પૂર્વભવના સંબંધી એક સામાનિક દેવને ભેટ થાય છે
