________________
ગરમાગરમ પીત્ત ચવાઇ ગયેલા ખોરાક પર પડતાં, ખોરાકનું વિભાજન થાય છે. જેમાંથી લોહી-માંસ-મેદ-મજ્જા હાડકા અને છેવટે વીર્ય કે રજ બનવાની લાયકાત નથી હોતી તે ચાહે બદામ, માવો, મિષ્ટાન્ન, દૂધ, ઘી કે મલાઇ હોય તે બધાય રસ રૂપે વિભાજિત થઇ વિષ્ટા, મૂત્ર, પરસેવો, આંખ કાનના મેલ, વાળ, નખ આદિ રૂપે બહાર ફેંકાઇ ગયા પછી, શેષ રહેલા ખોરાકમાંથી લોહી માંસ ચાવત્ વીર્યાદિ રૂપે બનવા પામશે. હવે આપણે જાણી શકીએ ીએ કે વીર્યની ઉત્પત્તિમાં કેટલાય દિવસોનો ખોરાક કામે આવે છે. શરીરમાં જે કાંઇ શકિત, તેજ, ઓજ કે ચમકતી ચામડી દેખાય છે તે બધાયમાં પુરુષના વીર્યની અને સ્ત્રીના રજની કરામત છે. આવી સ્થિતિમાં વીર્યનો અપ્રાકૃતિક નાશ જેમ જેમ થતો જશે તેમ તેમ ઉપરની ઘાતુઓ કમજોર પડતાં શરીરમાં કમજોરી વધશે અને ચામડી શરીરના માંસથી છુટી પડતાં નવજુવાન પણ વૃદ્ધ સમાન લાગશે.
નસીબથી જ્યારે માનવાવતાર પ્રાપ્ત થઇ જ ગયો છે, ત્યારે તેમાં દેવતાઇ ગુણોને મેળવવાનો, વધારવાનો અને છેલ્લા શ્વાસ સુધી ટકાવવાનો પ્રયત કરનાર માનવ ધીમે ધીમે પોતાના જીવનમાં ક્રાંતિ-મહાક્રાંતિને ઉત્પન્ન કરવા સમર્થ બનશે. તેમાં યદિ પૂર્વભવના પુણ્યકર્મોનો સથવારો મળી જાય તો પોતાનું, કુટુંબનું, સમાજનું અને દેશનું હિત કરવા જેટલી ક્ષમતા પ્રાપ્ત કરી શકાશે. અન્યથા આસુરી તથા રાક્ષસી શકિતઓનો પ્રવેશ થતાં તે વ્યકિત પોતાનું, કુટુંબનું, ધર્મપત્નીનું, માતાપિતાનું છેવટે દેશનું પણ અહિત કરશે તેમાં શંકા નથી જ.
શરીર ઇન્દ્રિયો અને મનનો આનંદ યુવાવસ્થા સુધી જ રહેવાનો હોવાથી ક્ષણસ્થાયી છે. તેમાં પણ પુણ્ય કર્મની બેંક સમાપ્ત થઇ ગઇ હશે તો ઘણા યુવાનોને તથા કુમારીકા, સધવા અને વિધવાઓને અત્યન્ત રોગિષ્ટ અવસ્થાની બેહાલ અવસ્થામાં સપડાઇ જતાં લમણે હાથ દઇ આંખોમાંથી બોર જેવા આંસુઓ ટપકાવતી જોઇએ છએ. આ બધાયે ફ્ળો, અવિકસિત, અર્ધ વિકસિત અવસ્થાના મૈથુન સેવનના છે. શરાબપાનની પાસ્પિષ્ટ આદતનો પ્રારંભ સાવ નાની પ્યાલીથી થાય છે. પણ તે વધતાં વધતાં બોટલ સુધી પણ પહોંચી જાય છે. તેવી રીતે સજાતીય કે વિજાતીય મૈથુન પાપનો પ્રારંભમાં એકબીજાને સ્પર્શ, આલિંગન, હાથમાં હાથ મેળવીને હસાહસ પૂરતો જ હોયછે, પણ નશો તે નશો જ હોય છે. અન્ને વધતાં વધતાં તીવ્રાનુરાગ અને અનંગક્રીડા સુધી પણ પહોંચી જાય છે. ગાર્હસ્થ્ય જીવનને તથા કૌમાર્ય જીવનને સર્વથા બરબાદ કરાવનાર તથા માનવની માનવતાને,
૬૪