________________
प्रथम.
]
છેળસેટનો ઇતિહાસ. ॥त जति ोिण॥ एक दीन शंकर प्रते; उमा अरज दाखे एम । घणा स्वामि घाट घोडा, करो छो नित केम ॥ तो कर प्रेम, जीकर प्रेम, पुर्छ नाथजी कर प्रेम ॥१॥ जण दीन रावळ जाम, तद् जग अशव चढण अपार॥ सोरोज आयो आज शंकर, तुम सजो तोखार ॥ तो दातार जी दातार, दाखो असो कुण दातार॥२॥ सुण शुभ वचनो सति केरां, वदे हर एम वाण ॥ जाम रावळ बीयो जोपे, जदपति जदराण ॥ तोकळ भांण जी कळभाण, भुपत नंद हे कळभाण ॥३॥ ध्रोळ गढपत तेग धारी, भुप भीयण भंग ॥ मोहडेर हर नतदीये मोजे, ताकवां तोरंग ॥ तो जेसंग जी जेसंग, जागम समापे जेसंग ॥४॥ इण काज दनप्रत सति आखां, करां में केकाण ॥ जाचणां हथ दीये जेसंग, सधर जंगी शाण ॥ तो महेराण, जी महेराण, मोजे भुपति महेराण, ॥५॥ बोलीया शिव एम बाणी, भीमजी कवियंद ॥ दणीसर हे एक दात्ता, नेक भुपत नंद ॥ तो आनंद जी आनंद, उमा रुदे थइ आनंद ॥ ६ ॥
ભાવાર્થ-જામશ્રી રાવળજીને ( જડીઓ જંગલમાં વસે ઘોડાને દાતાર ) મહાદેવશ્રી જડેશ્વર હંમેશા નવા ઘડાઓ ઉત્પન્ન કરી આપતા, અને જામરાવળજી તે ઘોડાઓ યાચકોને દાનમાં આપતા. તે હકીકત મુજબ ધ્રોળ ઠાકારશ્રી જેસંગજી પણ કવિઓને અનેક ઘોડાઓ દાનમાં આપતા. જેના ઉપરથી કવિરાજ ભીમજીભાઈએ તે યુક્તિનું કાવ્ય રચ્યું કે, એક દિવસ ઉમૈયાજી મહાદેવશ્રીને પુછે છે કે “આપશ્રી જામરાવળજીને અનેક ઘોડાઓ પુરા પાડતા તે પ્રમાણે હાલે પણ આ સંખ્યાબંધ ઘડાઓ કાના માટે તૈયાર કરે છે” સાંભળી મહાદેવજીએ धरत रीकाब पाव वेरी हिय धकपक, सकपक कायरन कंप होत भारी है ॥ आसन जमाये अरी जीवनकी छुटे आस, पकरत बाग जन जंग जीतकारी है ॥ कहे रविराज भुप केसरी नीहारी महा, बेहद विधान भरी बेठक तिहारी है ॥ जग जशवारी किरतार ने संवारी वीर, बीररस वारी तेरी हयकी सवारी है ॥३॥
