________________
યાત્રિક ભક્ત રણમાં એકલો જઈ રહ્યો છે.
પ્રવાસમાં એકલા મજા ન આવે.
ઇંગ્લીશમાં લોકો માટે ત્રણ કંપની છે, ચાર ભીડ છે. આપણે ત્યાં એક કંપની છે. બે ભીડ છે.
“પ્રભુ ! મારી સાથે તમે ન આવો ?' પેલા યાત્રિકે ભગવાનને કહ્યું. આપણે કરીએ તેથી પરમ ચેતના આપણી વધુ પ્રતીક્ષા કરી રહી છે. ભગવાન આવવા તૈયાર છે, માત્ર આપણા આમંત્રણની જરૂર છે.
થોડીવારમાં જ તેને બે પડછાયા દેખાયા. પ્રભુ છે, તેમ તેને લાગ્યું. ફરીથી જોયું તો એક જ પડછાયો. તેને લાગ્યું ઃ પ્રભુ જતા રહ્યા લાગે છે. કાનમાં અવાજ આવ્યો : હું દુઃખમાં તને ઊંચકીને ચાલી રહ્યો હતો એટલે એક જ પડછાયો દેખાતો હતો !!
ભગવન્! તમે ભલે મારા ચિત્તને ચોર્યું હોય, પણ હું તો આખાને આખા તમને ચોરીને હૃદયમાં મૂકી દઈશ.' સ્વામી તુમે કાંઈ કામણ કીધું, ચિત્તડું અમારું ચોરી લીધું...”
-પૂ. ઉપા. યશોવિજયજી “પ્રભુ ! મારા હૃદયમાં શી રીતે આવશો ?” “તારું હૃદય કમળ જેવું કોમળ બનશે ત્યારે.” ભક્ત અને ભગવાનનો આ સંવાદ છે. “હૃદય કમલમેં ધ્યાન ધરત હું.”
- હવે પ્રભુના શબ્દો સાંભળવા નથી, પીવા છે, અસ્તિત્વમાં સંઘરી લેવા છે.
ચાતક ગમે તેટલું તરસ્યું હોય, નદી આદિનું પાણી ન જ પીએ.
કારણ – ? તેને ગળામાં કાણું હોય છે. એમ પ્રાચીન કવિઓની માન્યતા છે. એ જેમ વર્ષાનું પાણી પીએ તેમ ભક્ત અહીં શબ્દોને પીવાના છે.
અમે તો વૈખરી વાણીવાળા છીએ. પરાવાણીના સ્વામી પૂ.
કહે, કલાપૂર્ણસૂરિ-૩
* * * * * * * * *
૩૯
