________________
પૂ. યશોવિજયસૂરિજી ઃ
મારા જીવનની આ ધન્યતમ એક ઘટના છે : ચતુર્વિધ સંઘના દર્શન અહોભાવ પૂર્વક કરવાનું મળ્યું. એક પણ સભ્યને પ્રભુના માર્ગે જતા જોઈને આંખ હર્ષના અશ્રુથી છલકાઈ ઊઠે છે.
સંઘનું દર્શન માત્ર અહોભાવથી ભીની ભીની આંખોથી જ કરી શકાય. ક્યારેક વિહારમાં કલાકો સુધી આંખો ભીની રહે છે.
એક ગામની ઘટના કહુંઃ સવારે ૮ વાગે પહોંચ્યા, શ્રાવકોની વિનંતિ : પધારો ઉપાશ્રયે. વહોરવા પધારો. બે જ ઘર છતાં અપાર ભક્તિ ! નયનાકર્ષક પરમાત્માની પ્રતિમા હતી.
હું અભક્ત છું, એટલે પરમાત્માની પ્રતિમા કહું છું. ખરેખર તો પરમાત્મા જ કહેવા જોઈએ. મંદિરમાં નહિ, સમવસરણમાં બેઠો છું.” – એમ મને લાગે છે.
-જ્ઞાનવિમલસૂરિ. તમને ક્યારેય મંદિરમાં સમવસરણ યાદ આવે છે ?
શંખેશ્વર-અમદાવાદનો એ રૂટ. નિરંતર સાધુ-સાધ્વીજીઓના વિહાર ચાલુ !
અમે વિહાર કરીને ગયા ત્યાં જ ફરી ૧૦ સાધ્વીજી આવ્યા. સાથે ડોળી વગેરેના માણસો પણ હતા.
એમની પણ એટલા જ અહોભાવથી ભક્તિ કરી. વિહાર વખતે કહે : ગુરુદેવ ! મારે ત્યાં પગલા કરવા પડશે.
મેં કહ્યું : તારે ત્યાં પગલા નહિ કરું તો ક્યાં કરીશ ?
દુકાનમાં ૫-૭ હજારનો માલ જોઈને થયું ઃ શું કમાતો હશે? શું વહોરાવતો હશે ?
પણ અંદર શ્રાવિકાએ રોટલીની થપ્પી ઊપાડી. હું ચકિત બની ગયો. હું ગોચરી જતો ત્યારે કયારેક ગોચરી વધી પણ જાય. બીજું બધું ગણત્રીમાં આવે, પણ ભક્તિનું વજન ગણવાનું રહી જાય.
એક વાગે સાઈકલવાળાને ગામની ભક્તિ અંગે પૂછતાં તેણે કહ્યું આજે મને મારી મા યાદ આવી. માતાના પ્રેમથી તેમણે મને જમાડ્યો છે.
૨૭૦.
ર
ક
ર
સ
જ
સ
જે
એક
એક
એક
એક
કે
