________________
પૂજ્યશ્રીએ અનુપચંદ મલકચંદ નામના શ્રાવક પાસે ભણવામાટે ભરૂચમાં ખાસ ચાતુર્માસ કરેલું.
પૂ. સાગરજી મ. પાસે કપડવંજ-પાટણ આદિ સ્થળે આગમોની વાચનાઓ પણ લીધી હતી.
પંન્યાસ પદવી લઈને પૂજ્યશ્રી પલાંસવા પધાર્યા ત્યારે પૂ. જીતવિજયજી મ. સ્વયં પણ શ્રાવકો સાથે સામૈયામાં આવેલા ને કારણમાં જણાવેલું : હું તારામાટે નહિ, તારા પદનું સન્માન કરવા આવ્યો છું.
ગુરુનું કેટલું વાત્સલ્ય હશે? શિષ્યની કેવી ભક્તિ હશે ?
તે આવા પ્રસંગોથી સમજાય છે. ચંદાવિઝયમાં આવતી વાત “વિનય શીખવાનો છે. જ્ઞાન નહિ. વિનય આવશે તો જ્ઞાન આવશે જ.” પૂજ્યશ્રીમાં ચરિતાર્થ થયેલી દેખાશે.
ગુરુ-વહુના મોવો ” પંચસૂત્રની આ વાત પણ પૂજ્યશ્રીમાં સ્પષ્ટ દેખાશે.
ગુરુ પર બહુમાન રાખવું નથી ને આપણે મુક્તિની આશા રાખીએ છીએ ! મુક્તિ તો શું મળે ? મુક્તિનો માર્ગ પણ નહિ મળે.
દશવૈકાલિકમાં વિનય સમાધિ શબ્દ આવે છે. વિનયથી એવી સમાધિ, એવી પ્રસન્નતા પ્રગટે છે કે જેની બરાબરી દેવો પણ કરી શકે નહિ.
પૂજ્યશ્રીના વિકાસનું મૂળ વિનયમાં હતું.
એમને નજરે જોનારા સમકાલીન સાધ્વીજી [સા. ચતુરશ્રીજી આદિ] ઓએ નોંધ્યું છે કે – પૂજ્યશ્રીમાં વિનયની એટલી પરાકાષ્ઠા હતી કે પોતાના ચાર વડીલો [દાદા ગુરુ પૂ. જીતવિજયજી. પૂ. ગુરુવર્યશ્રી હીરવિજયજી, પૂ. સિદ્ધિસૂરિજી, પૂ. મેઘસૂરિજી] ના મુખે “કનકવિજયજી ! અહીં આવો” આ વાક્યનો “ક” અક્ષર સાંભળતાં જ ગમે તેવું કાર્ય છોડી હાથ જોડી તેઓશ્રી બાળકની જેમ વિનીત મુદ્રામાં હાજર થઈ જતા.
ભોયણી તીર્થમાં ૧૯૮૫ માં પૂ. બાપજી મ. પૂ. સાગરજી મ.
૨૪૮
એક
શોક
ચક
ચક
ચક
ચક
ચક
:
