________________
२७८
भिक्षु वाङ्मय खण्ड-१ ४९. जो ए श्रावक श्रावका रां नही करें तों,
भेषधारयां रे लेखें भागल जांणों। त्यां श्रावकारें संभोग साधां ज्यूं परूप्यों,
ते पड गया मूर्ख उलटी तांणो।।
५०. श्रावक रें संभोग तो श्रावक सं जें, वले मिथ्याती सं राखें भेलापों।
त्यांरा संभोग तो अविरत में छे, ते त्याग कीयां सू टलसी पापो॥
५१. त्यांसूं सरीरादिक रो संभोग टाले नें, ग्यांनादिक गुण रो राखें भेलापो।
उपदेस देइ निरदावें रहिणों, पेंलो समझे ने टालें तो टलसी पापो॥
५२. लाय लागी जो ग्रहस्थ देखें तो, तुरत बुझावें छ काय में मारी।
ए सावध किरतब लोक करें ,, तिणमेंइ धर्म कहें सांगधारी॥
५३. अगन पांणी छ काय मूई त्यांरो, थोडो सों पाप कहें हुवें कांनी।
ओर जीव वच्या त्यांरो धर्म वताए, लाय बुझावण री करें सांनी॥
५४. ए पाप में धर्म रो मिश्र परूपें, तोटा विचें लाभ घणों वत्तावें।
त्यां भेषधारयां री परतीत आवें तो, लाय बुझावण दोरया जावें॥
५५. एहवी दया वत्तावें अग्यांनी, छ काय रा पीहर नांम धरावें।
मिश्र धर्म कहें लाय बुझायां, पिण प्रश्न पूछ्यां रा जाब न आवें॥
५६. छ काय जीवां री हंसा कीधां, ओर जीव वच्या त्यांरों कहें छे धर्मो।
आ सरधा सुण सुण ने बुधवंता, खोटा नाणा ज्यूं काढीयो भर्मो॥