________________
પ્રકરણ ૧૧ મું.
મધ્ય રાતે.
આ વ્રુદ્ધ પુરૂષે આખા નગને ઘેલુ કર્યું હતુ. લેાકેા એને માટે અનેક પ્રકારે ખેલતા, કઇ કઇ વાતા કરતા હતા. આજે તે શહેરમાં શુ કે છાવણીમાં, એકજ વાત હતી. “શું એ મૃત્યુને આરે આવેલાનું પરાક્રમ! તૈાખાહ ! ”
રાજકુમારીનુ વન જુદું હતુ. રાજા સહસ્રાંશુ જુદા જ વિચારમાં હતા. આ બધુ` શુ` અને છે એની એને સમજ પડી નહિ. એ વીર અને પરાક્રમી હતા. એને મન કઇ એને હિસાબ નહેતા, છતાં તે આજે ચિંતાતુર હતા. રાજકુમારીને એ વૃદ્ધના મેહથી કેવી રીતે બચાવવી, એ માટે એને એક પણ યુક્તિ જડી નહિ. “ ત્યારે શુ કાલે એની સાથે દ્વંદ્વ યુદ્ધ કરી અને મારી નાખવા ! એ કાણુ હશે ? એની જાતને તેમ મુફ્ત એ માળખાવતા જ નથી ” ચિતાયુક્ત દિવસ એન પસાર થયે. વળી એણે વિચાર કર્યાં. “ મને લાગે છે કે રાતના એની તપાસ મારે જાતે રાખવી, એને જ્યાં કેદ રાખ્યા છે ત્યાં કાંઇપણ બનાવ બનશે ખરે. ”
,,
પૃથુકુમારીનું ચિત્ત વ્યાકુળ હતુ. એ વૃદ્ધને બચાવવા ભાભીની ભલામણ પણ કામ લાગી નહિ. દિવસ અસ્ત થયા પછી કેટલીક ઘડીયેા પસાર થઇ ગઇ. બધાંનાં ચિત્ત આજે ઉદાસ હતાં. એક તરફ્થી સરસ્વતી પણ આકુળવ્યાકુળ હતી.
