________________
( ૭૨ ) “હું મારે હાથેજ એને હાથ માગી લઉં છું. એમાં લોકને શું? એના સુખે હું પણ સુખી છું, એના દુઃખે મારી પણ એ હાલત છે”
- “અફસ! કઈ રીતે તારો દુરાગ્રહ તું તજી દે. નહીંતર આ દુષ્ટને હું હમણને હમણુંજ મરાવી નાખીશ.”
એ વૃદ્ધ રાજદરબારમાં થઈ રહેલું આનાટક જોઈ રહ્યો હતે, મનમાં એ હસી રહ્યો હતે; છતાં ઉપરથી એ ગંભિર અને વૃદ્ધોને વૃદ્ધ જેવો દેખાતે હતે. ખેં કરી પિતાની હાલત એ બતાવી રહ્યો હતો. એને લાગ્યું કે નાટકને પાઠ તે ઠીક ઠીક ભજવાઈ રહ્યો હતો.
ખે છે કરતા ડેસાને જોઈ રાજા છે. જો આ ડોસાની હાલત, મૃત્યુને ભેટવાને આતુર થયેલાને વરી તું શું સુખ માણવા ઈચ્છે છે? વિચાર કર?”
વિધિની મરજી હશે તે બનશે, પતિની સેવાભક્તિ એ સતિને ધર્મ છે, પતિના વિયેગે પ્રભુની ભક્તિ કરવી એજ કલ્યાણને માર્ગ છે.” “શું તારે એજ વિચાર છે?”
હા, મારે એ વિચાર અડગ અને મક્કમ છે.” તારે એ વિચાર વૃદ્ધની જીંદગી ટૂંકી કરશે.” જે એમનું થશે તે મારું પણ?”.
શું એમ છે ...તે જે, સુભટે હશીયાર, તમારી સમશેર ચલાવે, અને એને અહીંયાંજ પૂરે કરે”. ”
