________________
પ્રકરણ ૯ મું.
જંજીરને ઝણકારે. - રાત્રી વહી ગઈ ને પ્રાત:કાળે સૂર્યને ઉદય થયો. એ રાત્રીમાં કંઈ કંઈ પરિવર્તન થઈ ગયાં, કોને માથે શું વીતી ગઈ. એની મખમલની પથારીમાં સુતેલા સુખી આત્માને શી ખબર પડે? માણસ શી ઈચ્છાથી કાર્યની શરૂઆત કરે છે, ત્યારે પરિણામ અકસ્માત્ જુદું જ બની જાય છે. સંસારની વાસનાને ભૂખે મેહમસ્તાન પ્રાણું એ બધું કેની ખાતર કરે છે? અંતરમાં ઉદભવેલી કેઇ પણ મહત્વાકાંક્ષા મનુષ્ય પાસે શું નથી કરાવી શકતી? પ્રયત્ન તે મનુષ્ય આધિન છે ત્યારે ફળ દેવાધિન છે.
નાગપાશથી બંધાયેલ એ વૃદ્ધ પુરૂષને હાથે પગે મજબત લેખંડી જંજીરે નાંખવામાં આવી. મજબુતમાં મજબુત જંજીર શુરવીર માણસ પણ પહેરવાને અશકત હોય એવી જંજીરે સહસ્ત્રાંશુએ પેલા વૃદ્ધને પહેરાવી, સુભટના પહેરા નીચે રાખવામાં આવ્યું હતું છતાંય એ વૃદ્ધ નિર્ભય હતે. એના મનમાં જરા પણ ચિંતા કે વિચાર નહોતે. એ બાહા બંધનેની એને લેશ પણ પરવા નહોતી. પોતાની શકિત ઉપર એ એટલો બધો મુસ્તાક હતું કે સર્વને એ તૃણ સમાન ગણતું હતું. આટઆટલા પહેરેગીર છતાં એમના સકંજા
