________________
( ૧૦ ) પંજામાંથી એણે એને બચાવી હતી. એ ઉપકારને આભાર માનવાને સમય આવે ત્યાં આ રમખાણ જાગ્યું. એ તોફાનિમાં પડેલાએને સત્ય સ્થિતિ સમજાવી પણ કેમ શકે? છતાંય એક પરિવર્તન થયું, બાળાનું હૈયું એ વીરપુરૂષ ઉપર પ્રીતિવાળું થયું હતું. યુદ્ધમાં એને જય થાય એ માટે પ્રાર્થના કરી રહ્યું હતું.
' સહસ્ત્રાંશુના સૈનિકે એક પછી એક એમ સેંકડે જમીનસ્ત થયા, એક વીર અને વૃદ્ધ પુરૂષથી સૈન્યને નાશ થત જોઈ બેચાર જણ મુઠીઓ વાળી મહારાજને વિનવવા દોડ્યા. મહારાજ સહસ્ત્રાંશુ પિતાના સેનાપતિ અને સુભટ સાથે ઘેડે ચડી આ તરફ ધસી આવતા હતા. ધસ્યા જતા સૈનિકે એમને માર્ગમાં મળ્યા. “દેવ! દોડે? દેડો ઝંટ. એક જ વીરપુરૂષ કેઈ આવેલ છે, તેણે આપણા સેંકડો સુભટને મારી નાખ્યા અને હજી કેટલાકને મારી રહ્યો છે, છતાં પોતે મરાતે નથી.”
“અહે! છતાં મારા સુભટને નાશ?” મહારાજ સહસ્ત્રાંશુ ચીડાયા. એ પરાક્રમીને આ વાત સાંભળી જરા શરમ લાગી. . .
તરતજ એ મારતે ઘડે એ તરફ ધસ્યા, એની પછવાડે એના સુભટે, સેનાપતિ, સરદારે પણ તીરની માફક છૂટ્યા. * લગભગ નજીક આવી પહોંચે ને દૂરથી એણે લડાઈને રંગ ચાંદનીના પ્રકાશમાં નિહાળે, એક જ વીરપુરૂષ
