________________
( ૧૮૨) રાજપુરપતિને એના સુભટે મદદ કરવા ધસે તે તમારે જવાની જરૂર છે. એના સરદારે, સુભટે તે દૂર ઉભા ઉભા જોઈ રહ્યા છે ને આપણે એમના વંદ્વયુદ્ધમાં ધસી જવું એ નીતિ નથી.”
પણ પ્રભુ! આવી ભયંકર રીતે લડતો રાજપુરપતિ દાવપેચમાં ફાવી જાય તે પરિણામ શું આવશે?”
“લડવું, દાવપેચ કરવા, છળપ્રપંચ કે દગાબાજી રમવી એ બધું તે આપણે હાથ છે, છતાં યુદ્ધમાં વિજય એ તે વિધિને હાથ છે.”
એકને સાત રેની પીડાથી યુક્ત એ છતાં શત્રુઓને દુસ્સહ તેજવાળો મહાભૂજ અનરણ્ય સમરાંગણમાં શત્રુઓને અજાયબી પમાડતે શાંતિથી ઉભું હતું. રાજપુરપતિની જીવનલીલા સમાપ્ત કરવા માટે એને ફકત એક જ ઝેરી અમાઘ બાણની જરૂર હતી; છતાં બનતાં સુધી દયાળુ મનને એ નરવીર કે રાજાના જીવતને હરતે નહિ, પણ જીવદયાના પાળનારા બીકણ અને બાયેલા નથી, એવું જગતને બતાવવાને ધમી છતાં-શ્રાવક છતાં શત્રુઓની ખબર લેવાને તે યુદ્ધભૂમિ ઉપર દેડી આવે ને વળી જેમ ચારેકેર રૂની પૂણીઓને ઉડાડી મૂકે તેમ પળવારમાં શત્રુઓને છિન્નભિન્ન કરી નાખતે, તેમજ યુદ્ધના નાયકની તે તે પ્રથમ તકે જ ખબર લઈ લેતે, શુરવીર છતાં તે ન્યાયપ્રિય હતું, પરાક્રમી છતાં રાજનીતિને જાણકાર હતું અને મહારથી છતાં ચતુરંગી સેનાને એ શોખીન હતે.
