________________
(૧૫૪). ભીંજાઈ ગયેલું ઠંડુ પડતું જતું હતું; પિતાના બિરાદરને પાસે આવેલા જોઈ આસ્તેથી “નાસો! નાસો!” એટલા જ શબ્દ તે બોલ્યા
જીવ ઉપર આવેલા તેઓ પેલા શયનગૃહ તરફ ઉપડ્યા, ત્યાં આવી દ્વાર ઉઘાડી ત્રણે જણા ઘુસ્યા. અંદર દીપકના પ્રકાશથી પલંગ ઉપર કઈ વ્યક્તિ ઓઢીને સૂતી હોય તેવું ભાન થવાથી તરત જ એમણે એકસામટી ત્રણે તલવારે ચલાવી દીધી. એ પાણીદાર તલવારો આરપાર નીકળી ગઈ, પણ એમને માલુમ પડયું કે એ ઘાવ એમને ખાલી ગયો, હતે. તેઓને ખાત્રી થઈ કે એલચી પતે સાવધ થઈ ગયો છે પિતાના ભાઈબંધને મારનાર પણ એજ હવે જોઈએ. અત્યારે તે આપણે હારી ગયા છીએ, આપણું નિશાન આબાદ છટકી ગયું છે માટે જેમ બને તેમ અહીંથી સલામત છટકી જવું જોઈએ.
પાછા ફરીને તેઓ શયનગૃહના દ્વાર પાસે આવ્યા, બહાર નિકળવાના ઇરાદાથી એમણે બારણું ઉઘાડવા માંડયું, પણ આશ્ચર્ય! દ્વાર તે બહારથી બંધ કરી દેવામાં આવ્યું હતું. દીવાના પ્રકાશમાં તેઓ એક બીજાના સામે જોતાં વિચાર કરવા લાગ્યા “સપડાવવા જતાં આપણે જ સપડાઈ ગયા!” - ત્રણે જણાએ તલવારે તાણું “ગભરાવાનું શામાટે, મરવા તે આપણે આવ્યા જ હતા.” બીજે છે.
