________________
ગ્રહમાંથી અદશ્ય થયેલહતે, પોતાનું સર્વસ્વ તે એજ હતું છતાં પોતાને સ્વયંવરમંડપમાં શા માટે જવું? છતાંય મંત્રથી મુગ્ધ થયેલાની માફક બાળા સ્વયંવરમંડપમાં આવી પાલખીમાંથી નીચે ઉતરી. આ બાળાને જોઈ બધા રાજાઓ વિચારમાં પડી ગયા કે–“આ શું ? આ તે લક્ષમી કે સાક્ષાત સરસ્વતી, રંભા કે રતિ, નાગકુમારી કે વિદ્યાધરી, આ બાળા કેણ હશે? આ રાજયબાળાને જોવા માત્રથી આટલે દર આ વવાને પરિશ્રમ સફળ થયે.”
પાલખીમાંથી નીચે ઉતરેલી બાળાએ ચારે તરફ દષ્ટિ ફેરવી. સર્વે રાજાઓ અને રાજકુમારી તરફ એણે નજર કરી. રાજાઓ અને રાજકુમારનો ઠાઠમાઠ, દોરદમામ ઉપર ઝળહળાટ એને આડંબર માત્ર લાગ્યા. “એ બહારના દંભની અંદર શું શું વિષ ભર્યું હશે, એ અલ્પજ્ઞ મનુષ્ય ક્યાંથી જાણે? ઉપરથી સફેદ દેખાતે બગલે અંદરથી કેટલે ભયંકર હોય છે એ તે એના પંજામાં સપડાયેલું માછલું જ સમજી શકે. સાકરની માફક મીઠા મધુરા શબ્દો બોલનારા દુર્જનેની ભયંકરતા એના અનુભવીયે વગર બીજો તે કોણ પારખી શકે? ગરીબ બિચારા, હું આમાંથી કેઈને પણ મારે હાથ આપી શકતી નથી–આપી શકું તેમ નથી. એ મારી આશામાં દિવાના બનેલા હમણુંજ નિરાશ થઈ જશે.”
સર્વે રાજાઓનાં ચરિત્રને જાણનારી એક વૃદ્ધા પ્રતિહારિણી ત્યાં રાજકુમારી પાસે આવી, દરેક રાજાઓને ઓળ
