________________
(૮) “તો હોશિયાર !
સાવધાન! ” સમશેરે ખેંચતા સરદારે સહસ્ત્રાંશુ ઉપર ધસી ગયા. એ તલવારે સહસ્ત્રાંસુ ઉપર પડે તે પહેલાં તે કેઈને પેઢુમાં લાત મારી, કેઈને ધક્કો મારી નીચે પટકી દીધા. બે જણના તે તલવારો સહિત બે હાથ પકડી લઈ દબાવ્યા કે તલવારો એમનાં હાથમાંથી નીચે પડી. એ વીર પુરૂષને મન તે એ રમત હતી. અંદરની આ ધમાચકડીથી દિવાલની પછવાડે ઉભેલા પણ એક પછી એક બધાય અંદર કૂદી આવ્યા. બધાય મામલે ફેરવાયેલે જોઈ સહસ્ત્રાંશુ ઉપર ધસ્યા, સહસ્રાંશુ એમની ખબર લેવાને આતુર હતું, પણ વૃધે જાણ્યું કે સહસ્ત્રાંશુ પણ મહારથી પુરૂષ છે. આવા સેંકડો સરદારને પણ વિના શસ્તે રમતમાત્રમાં મારી નાખશે. માટે મારે એમનું રક્ષણ કરવું જોઈએ. “સરદાર શાંત થાવ, મહારાજ ! શાંત!” એમ બેલતો એ લેખંડી બેડીઓને તેડી ફેંકી દેતે આગળ બન્નેની વચમાં ધસી આવ્યું. મહારાજને વચમાં આવેલા જોઈ સરદારે દૂર ખસી ગયા. મહારાજને જે કે એ વૃદ્ધના તરફ માન ઉત્પન્ન થયું હતું છતાં એના બળની કટી કરવી હતી. “એ વૃદ્ધ! પાછી બેડી તેડી નાખી, ચાલ ઉઠાવ તલવાર, સામે આવ?” સહસ્ત્રાંશુએ પણ તલવાર ખેંચી કાઢી.
બન્ને હરીફ સામે થયા, યુક્તિથી એક બીજાના દાવપેચ ચુકવતા, એક બીજા ઉપર ઘા કરવા લાગ્યા, પણ બને પોત
