________________
૩ર
રાજનગરનાં
શાંતિદાસે યુક્તિથી પોતાના દેરાસરજીના વંસને ઈતિહાસ કહ્યો. પિતાની નેકરી, સેવા, રાજ્યકૃપાની વાત એણે પાદશાહ પાસે તાજી કરી.
કયા, યહ મંદિર જુનાહ હે ગયા ? તમારા કયા અરજ હય?”
મુજે યહ મંદિર કા કબજા મલે, ઈસ લિયે હુકમ મીલના ચાઈએ ?”
લેકીન મસીદકી જગહ પર મંદિર કૈસા હે શક્તા ? યહ બાત સરહ સે ઉલ્ટી હૈ.”
બાદશાહ સલામતકી મહેરબાની સે હો શક્તા હય. મેં યહ મંદિર પાદશાહ હજુર જહાંગીર શાહ પાદશાહી નીગાહસે બંધા હુઆ હૈ. ઉસકા નકશા દેખને પર સબ ખુલાસા હ સકતે હય.” પાદશાહે ન જે. થોડીવાર વિચાર કર્યા પછી કહ્યું.
મેં તુમારી પુરાની સેવા જાનતા હું. તુમકે મરે વડીલોને માન્ય કીયા હૈ, તો મેં ભી તુમારા ભલામેં હું. જાઓ મેં અમદાવાદ ફરમાન ભૈજતા હું. સબ ઠીક હેગા.”
શાંતિદાસ પાદશાહની હજુરમાં મુલાકાત લઈ આશાપૂર્વક ફરી સુલતાન દારા શિરેહને મલ્યા. પાદશાહ ઉપર યુવરાજની મેટી લાગવગ હતી. એણે વધાઈ આપી કે ઔરંગઝેબને ગુજરાતની પદવીમાંથી ખસેડી દક્ષિણમાં મોકલવામાં આવશે. એની જગ્યાએ મને (સુલતાન દારા શિરોહને) નિમવાનું ફરમાન છે, પરંતુ હું પોતે દીલ્લી છેડી શકું તેમ ન હોવાથી ભારાવતી વિશ્વાસુ અધિકારીને શાસન કરવા અમદાવાદ મોકલવામાં આવશે. આ સારી ખબરે લઈ ઝવેરી શાંતિદાસ અમદાવાદ પાછા આવ્યા.
અમદાવાદમાં ગેરતખાન સૂબા તરીકે આવ્યો. બાદશાહી ફર
