________________
૧૦૬
સાહસિક
વેલજીએ સમયસૂચક્તા વાપરી આ તકનો લાભ લીધે. તેણે તરત ઊભા થઈ પિતે તૈયાર રાખેલ છેતીઆને ખુલ્લું કરી હવામાં ફફડાવ્યું. ઊંચેથી હાથ હલાવી બોલાવવાને અવાજ કર્યો. “બચાવે, બચાવો’ એવી જેસથી બૂમ પણ નાંખી.
મનવાર તરત મુખ ફેરવી વધારે નજદિક આવી. તેમાંથી એક નાની બોટ ઉતારીને વહાણ તરફ રવાના કરી.
“કેમ તમે અમને તેડાવ્યા? શું છે ?” ઓફિસરે અંગ્રેજી માં પૂછ્યું.
મારા ઉપર બીક છે.” વેલજીએ ભાંગીતૂટી અંગ્રેજીમાં કહ્યું.
“ચાલો મનવાર ઉપર.” બેટમાં બેસારી એને તથા નાખુદા. અલકાસમને મનવાર ઉપર લઈ જવામાં આવ્યા.
કેપ્ટન ભાંગીતૂટી હિંદી જાણતો હતો. એને વેલજીએ ધીમે ધીમે બધી વાત સમજાવી દીધી ને પિતાને ભય બતાવ્યું. " “આરબ નાખુદા, આ વાત ખરી છે?”
“તદ્દન ખોટી છે, હું કાંઈ જાણતો નથી. હું તે વેપારી વહાણધણી છું.”,
“જો તું જાણતો નથી તે શા માટે વહાણને આડે રસ્તે લીધું છે? આ માખા બંદરને રસ્તો છે?”
આમાં કાંઈક મારી સમજણફેર થઈ છે. બાકી હું તે ખે જ જાઉં છું.”
મને તારી મુરાદ સારી લાગતી નથી. જાઓ તમારા વહાસમાંમેં તારી અને તારા વહાણની નેંધ લીધી છે. ખબરદાર, જે આ શેઠને કે તેના માલને કાંઈ ઈજા કરી તો તારી બુરી વલેહ,
