________________
વાણિયાને વટ્ટ
૮ પટેલ! આવારી ઘડી તો અસાં ગરાસીઍ વટ સંભે !” (પટેલ ! તમારી ઘડી તો અમો ગરાસીઆ પાસે શોભે) કરરતાડીઆના ઠાકોર આસારીઆઇએ ભુજપુરના કોરશી પટેલની વીજળી જેવી ઘડી જોઇને યુક્તિપૂર્વક તેની માગણી કરી જોઈ.
ધરબાર ! ગરાસીઆ ચડી જાણેતા, ને વાણુઆ કુરો નતા જાણે?” (દરબાર ! ગરાસીઓ ચડી જાણે છે, ને વાણઆ શું નથી જાણતા ?) નીડરતાના નમૂના જેવા કોરશી પટેલે ઠાકરના પ્રશ્નને પ્રત્યુત્તર આપતાં સામે પ્રશ્ન કર્યો.
ડીજી કિંમત આંકે ખપે ઈતરી ગિનજા! પિય કુરો?” ડીની કિંમત તમને જોઈએ તેટલી લેજે ! પછી શું?) દરબાર પટેલના પ્રશ્નને ઉડાવી દઈને મુદ્દાની વાત પર આવ્યા.
“કોરી ભુપે હી કેરશી ન વે ઠકકર ! માંગા ધીરેંજા જ સેમેં, વરેિંજા માંગા ન સોભે.”(કરીઓને ભૂખ્યો આ કોરશી ન હાય ઠાકર ! માગાં દીકરીઓનાં શેભે,વહુઅરેનાં માગાં શોભે નહિં.) કારશી પટેલે ઠાકોરની પ્રાગણીને મૂળમાંથી જ કાપી નાંખતાં કહ્યું.
પટેલ! અસાંજી ગાલ ઉથલાયણી કોંક ભારી પૅધી.” (પટેલ ! અમારી વાત ઉથલાવવી કેઈક વખત ભારે પડશે.) ઠાકોરે હવે ધમકીનો ઇલાજ અજમાવી જોયા.
“ભારી પધી કહલકી, સે પિય ન્યારે ગિનબે.” (ભારે
