________________
વીરાંગના
૧૪૭
તેટલામાં ગઢમાંથી મુનશીને મુડી વાળીને નાસી છૂટતો જે. દેવકરણે તેના તરફ દષ્ટિ જતાં જ “ ખબરદાર, એક ડગલું આગળ ચાલ્યો તો જાનથી જઈશ”ને અવાજ કર્યો ને જોતજોતામાં આખું સૈન્ય તેના ફરતું બંદૂકની નાળ તાકીને ગોઠવાઈ ગયું. ઘેલો ઠક્કર કંગાલ વદને દેવકરણના પગમાં પડ્યો.
વીજળીની ઝડપે એક પછી એક બનાવ બને જતા હતા. મુનશીને બાંધીને રાજગઢમાં લઈ જવો કે શેઠાણીને સુપ્રત કરવો તેને દેવકરણ વિચાર કરતો હતો ત્યાં ગઢમાંથી રાજમાતાને સીમરામ બહાર આવ્યા. રાજમાતાએ આ દ્રશ્ય જોઇને સીગરામ થોભાવ્યો. દેવકરણ તેમના પાસે ગયો ને નમન કરી રાજમાતા શું કહે છે તે સાંભળવા ઊભે.
ગામમાંથી મહાજન રાજગઢ તરફ આવતું હતું તે પણ ત્યાં આવી પહોંચ્યું. પ્રજની જાગૃતિ જોઈ રાજમાતાની આંખમાં હશ્રુ ભરાઈ આવ્યાં. “રાજદ્રોહી ઠક્કરને લઈને નગરશેઠને ઘરે આવજે' તેમ ગળગળા અવાજે કહીને રાજમાતાએ સીમરામ નગરશેઠના ઘર તરફ હંકારા.
અમૃત શેઠાણુ પરસાળમાં હમેશની બેઠકે બેસીને બહાર બનતા બનાવની બાતમી મેળવી રહ્યાં હતાં, તેટલામાં ડેલીએથી એક આરબ ત્યાં દોડી આવ્યો ને નમન કરી “રાજમાતા પધારે છે ના ખબર આપ્યા.
શેઠાણુ ઊભા થઈને સામા ચાલ્યાં ને રાજમાતાને માનભર્યો આવકાર આપતાં ભેટી પડ્યાં. બન્નેની આંખમાંથી પ્રેમાશ્ર વહેવા લાગ્યાં. એકાદ ક્ષણ આ કરુણ દ્રશ્યમાં પસાર થઈ ગઈ. અમૃત શેઠાણીએ
