________________
૧૪૦
• સોરઠી
તે એક ધેલ મારીને કાઢી મૂકું. તમે તેને ના પાડી દીધી તે ઠીક કર્યું મા.” નાના પ્રેમજીએ પિતાને વિચાર વ્યક્ત કર્યો.
મા-દીકરાની વાત ચાલતી હતી ત્યાં પેઢીમાંથી મુનીમ દેવકરણ અમૃત મા પાસે આવી પહોંચે. મુનશીનું માણસ ઘરે ગયું હતું ને ત્યાં શેઠાણી સાથે કંઈ વડચડ થઈ હતી તેવી અધકચરી હવા પેઢીએ પહોંચતાં ખરી હકીકત જાણવા તે ઘરે દોડી આવ્યો હતો.
દેવકરણ કંપાણું ધરમશી શેઠના વખતને જૂને મુનીમ હતે. તેની પ્રમાણિકતા, ખંતીલે સ્વભાવ ને વ્યાપારી કુશળતાથી શેઠાણીએ માંગરોળની પેઢીને વહીવટ તેને સોંપેલ.
બંને બાળકોને અમૃત માએ તેના માટે અલાહેદા રાખેલ રમવાભણવાના એારડે મોકલી મુનીમ દેવકરણને બેસાર્યો ને મુનશીને કારકન “લીલમ ” લેવા આવ્યું હતું તે વાત કરી. તેટલામાં બેરખેથી આરબ જમાદાર સાલેબીન હમદ પણ આવી ગયો. જમાદારને આવકાર આપતાં શેઠાણીએ પૂછયું કે: “સાલેભાઈ, બંદરની બેરખે અત્યારે કેટલા માણસ છે?”
“ કમમેં કમ અઢાઈસે હોગા. કયા કુછ હુકમ હૈ?” જમાદારે ખુલાસો કરતાં વરધી માટે પૂછ્યું.
એવું ખાસ કંઈ નથી, પણ કદાચ રાજના લશ્કર સાથે આપણે મુકાબલો કરવો પડે તે કામ લાગે. માણસ પાસે પુરતાં બહથિયાર-દારૂગોળે છે કે?”
હાં માજીજમૈયા બંદુક વિના આરબ બ ન હોઈ શકે. આપકે હુકમ પર ઉસી વખ સબ ખડે હે જાયગા, દારૂગોલીયાં ભી ન હ, મગર ઉસી મામલે લંબે હેને પર ગેલીયા જ્યારે મંગવા લેની
