________________
પ્રકરણ ચેથું: ઘરણને ગૃહત્યાગ
ઘરણ સર્વ ધન લઈને, મિત્રને ત્યાં ભજન કરીને, નગરને ત્યાગ કરીને યોગીને લેપ પહેરીને ભ્રમણ કરવા લાગે. કોઈ ગામની પાણીની પરબ ઉપર સિદ્ધ પુરુષ બેઠેલા જેઈને, નમીને પાસે બેઠો. વિનય આદિ ગુણેથેન અને પૂછ્યું કે, “હેભદ્ર ! તું કેણુ છે? ઘરણે સર્વ હકીકત કઈ. ઘરણે પૂછ્યું કે “બેહત્યા મારાથી થઈ છે, તે પાપથી કેવી રીતે મુક્ત થઈ શકે?
સિદ્ધ વિચાર્યું કે, આ મુગ્ધ દેખાય છે, ગુપ્ત પાપ કહે છે કે સિદ્ધ કહ્યું કે, હું પણ ચિંતાવાળો છું, જેમનું મન સ્વચ્છ હોય છે તેને સારી બુદ્ધિ હોય છે. આપશ્રીને શી ચિંતા હોય? “મારા ગુરુએ તુષ્ટમાન થઈને એક વિદ્યા આપી હતી, તે સુવર્ણથી સિદ્ધ થઈ શકે, તેમને શલ્પની જેમ પીડા પમાડે છે.” “કેટલું સુવર્ણ જોઈએ? સિદ્ધ હસીને પૂછ્યું, કેટલું સુવર્ણ આપીશ” ઘરણે કહ્યું, “મારા પાસે ઘણા ને છે, તે પૂજ્યની યુક્તિથી સુવર્ણ પુરુષને બનાવીએ.” ઔદાર્ય આદિ ગુણોથી ખુશ થઈ વિચાર્યું, “ભદ્ર અને ઓળખતે પણ નથી છતાં વિશ્વાસ મૂકે છે!
