________________
પ્રકરણ બીજુ
[ ૧૨૭
ખેલાવી, વિશ્રાંતિ માટે આમ્રવૃક્ષના નીચે બેસીને, જાતિવાર જુદાજુદા અશ્વો કાઢે છે, તેટલામાં તે પશ્ચિમ દિશામાંથી જેના કંધ ઉપર લાકડી અને હસ્તમાં જળપાત્ર છે એવા દેદીપ્યમાન ગળ મુખવાળા અને ઉંચા લલાટવાળા, એક મુસાફરને દૂર દેશથી આવેલો જાણીને, સૈનિકોએ તેને બેલાવ્યો.
ગુણચંદ્રનું મિલન
શ્રી “શ્રીચંદ્રને જોઈને, હર્ષના અશ્રુથી યુક્ત કહ્યું, અહે! આજે વાદળાં વગરની વૃષ્ટિ! પુષ્પ વિનાનું ફળ! અહે! મારું પૂર્વ પુણ્ય ! મેં મારા પ્રભુને આજે જોયા.” શ્રેષ્ઠ ગુણચંદ્ર જાણીને, ઊઠીને તત્કાળ તેને ભેટયા. શ્રી “શ્રીચંદ્ર'ના ચરણકમળમાં મસ્તકને ભ્રમરની જેમ લાંબા સમય સુધી નમાવીને, નમસ્કાર કરીને ઉચિત આસને બેઠો. રાજાના મિત્રને મંત્રીઓ અને લેકોએ આદરપૂર્વક નમસ્કાર કર્યો.
- “હે મંત્રીપુત્ર! તું એકલે કર્યાંથી? કયા કયા માર્ગે તું આવ્યો? તેં કુશસ્થળને કયારે મૂક્યું ? માતા પિતા કુશળ છે? તારી ભાભી કયાં છે? મારા પ્રયાણ પછી શું થયું? તે કહે.” આપબાના આદેશથી મેં મંત્રીઓને હિસાબ કર્યો, પરંતુ શરીરમાં આળસ આવવાથી, પ્રભાતે આપના ગૃહે આવ્યો, ત્યાં આપને ન જેવાથી પૂછ્યું, “હે સ્વામિની ! સ્વામી કયાં છે? તમે જાણતા હશો ? મેં ઘણું પૂછ્યું ત્યારે ગદ્ગદ્ કંઠે કહ્યું, ‘હકીકત કહીને કહ્યું તમને પિતાને વિયોગ ન થાય તે માટે તમારા સિવાય દેશાટન ગયા છે. જેવા તેવા પણ તમે પતિના મિત્ર હેવાથી તમારા સિવાય કોઇને પણ કહેવાની ના પાડી છે.” આપના વિયોગથી સર્વ અતિ દુખી થયા.
