________________
આરે પારે જો રહા, છના પીસે
ખુંટ પકડકે જે રહે, તાકે પીસ શકે કેય.
એ ઘંટીના બે પડ વચ્ચે જે દાણ આવે છે તેઓ બધા દળાઈ બારીક આટે થઈ જાય છે. પણ જે દાણ ઘંટીનાં ખીલને પકડીને બેઠા હોય, તેને તે ઘંટી પીસી શકતી નથી; અર્થાત–આ જગતના ચક્રાવામાં રહેલા અને માયામાં રમી રહેલા માણસે બધાં કાળને હાથે માર્યા જાય છે. પણ જે તેના મધ્યબિંદુમાં રહે છે ચાને ઇશ્વરી માર્ગ પકડી રાખે છે તેને કાળ કદીએ મારી શકતો નથી.
(૧૫૯) કાળ સિરાને આ ખડા, જાગ પ્યારે મિત, રામ સનેહિ બાવરા, તું ક્યું સેય નચિંત?
તારા તકિયા નજદીક જમ આવી ઉભું રહે છે, માટે જાગૃત થા! તારે તે ઇશ્વરને જ મળવું છે ત્યારે એ ગભરાયેલા માણસ! તું કઈ નચિંત થઈ સુતે છે?
(૧૬) માટી કેરા પુતલા, માણસ ધર્યા નામ દિન દો ચાર કારણે, ફિર ફિર રોકે ઠામ.
માટીનું બનાવેલાં પુતળાં જેવું આ શરીર માત્ર એક પુતળું છે, જે માણસનું અમૂક નામ ધારણ કરે છે અને એ પુતળુંજ થોડાક દિવસના અમૂક કાર્ય માટે, અમૂક અવતાર લઈ, વારંવાર આ ધરતિપર આવી અમૂક જગ્યા રોકે છે.
(૧૬૧). ખડ ખડ બાલી ઠિકરી, ઘટ ઘટ ગયે કુંભાર, રાવણ સરખે ચલ ગયે, જો લંકાકે સરદાર
એ માટીની ઠિકરી (શરીર) હસી હસીને કહે છે કે એવાં વાસણો તે ઘણાએ કુંભારે ઘડીને ચાલતા થયા છે, રાવણ જેવો લંકાને રાજા, તે પણ છોડી ચાલી ગયો.
