________________
કાળ વિષે.
(૧૫૧) મુસા ડરપે કાળસું, કઠણ કાળા જેર;
સ્વર્ગ ભુ પાતાલમે, જહાં જાવે તહાં ઘેર. કાળ યાને જમનું જોર એટલું તે જબરૂં છે કે તેનાથી મુસા પેગમ્બર જેવા પણ ધ્રુજે છે, સ્વર્ગ, પૃથ્વિ ને પાતાળ, જ્યાં પણ જીવે ત્યાં એને દેર રહેલું છે. આ નિચલી ત્રણ દુનિયામાં, સઘળું નાશ કરવાનું કામ કાળને હાથ રહેલું છે.
(૧૫) ફાગણ આવત દેખકે, મન રે બનરાય,
છન ડાલી હમ કિડા કિયા, સહિયારે જાય, ફાગણ રૂતુને આવતા જોઈને ઝાડ, જે જંગળને રાજા કહેવાય તે મનમાં બળાપ કરે છે કે, જે ડાળીઓ મેં મહેનત કરીને બનાવી તે મારાં બધાં વહાલાઓ હવે જતાં રહેવાનાં!
(૧૫૩) પાત ઝરતા દેખકે હસતિ કુંપલિયા, હમ ચલે તુમ ચાલીયે, ધિરી બાપલિયાં.
પાતરાને નિચે પડતાં જોઈ ડાળી હસવા લાગે છે ત્યારે પાતરાં કહે છે કે બેહેન, હમે તે ચાલ્યાં, તું જરા થંભ, તારે વારે આવશે ત્યારે તને પણ ચાલવું પડશે.
