________________
કબીરની જીંદગીનું ટુંક વૃતાંત.
તેના કિનારે હતું. તે નદી સુકી હતી. પેાતે કમળનાં ફુલ અને બે ચાદર મંગાવી સુઇ ગયા અને સને કહ્યું કેઃ
“ દરવાજા બંધ કરી દે” આ સાંભળી વિરસિંહે કહ્યુ... “સાહેબ ! આપની અંતની ગતિ કેવી થશે ? મારા વિચાર છે કે હું આપનાં શરીરને અગ્નિદાહ આપુ?” બિજલીખાન પઠાણે અરજ કરી: “હું કાંઇ આવી તકલીફ તમને નહિ આપવા દઇશ.”
૩૫૩
કબીરજીએ આ સાંભળી ફરમાવ્યું કે કદિ આ ખાખમાં તકરાર કરી હાથે।હાથ થતા ના. મારાં વચન જે માનશે તે સુખી થશે.
સર્વે દડવત અને બંદગી કરી સર્વે મન ઉદ્દાસ થઇ ગયાં. કબીરજીએ ચાદર માહડાં ઉપર એઢી લઇ કહ્યું: “દરવાન બંધ કરી દે.” દરવાજા અધ કરતાં એક અજબ ધ્વનિ થઇ, જેની અસર બધાંનાં અંતરમાં થઇ ગઇ. કબીરજી સત્ય લાકમાં સિધાવ્યા. દરવાન ખેાલતાં તેા ફકત કમળનાં ફુલ અને એ ચાદર ત્યાં બાકી પડી રહેલી જણાઇ. એક ચાદર અને ચેડાં કુલા રાણાએ ઉપાડયાં, અને બીજી ચાદર અને કુલા પઠાણે ઉપાડયાં. રાણાએ ચાદર ફુલેાને અગ્નિ આપ્યા, અને તે ઉપર સમાધી ચણાવી. પઠાણે ચાદર અને કુલા ઉપર કબર બનાવી એકજ મંદિરમાં આ બન્ને હાલમાં મામ્બુદ છે. માગસર મહિનામાં ત્યાં મેળા ભરાય છે. તે નદી સુકી હતી તેમાં તે દહાડેથી પાણી ભરાયાં, અને હાલમાં તેમાં પાણી છે. કબીરના છેલ્લા શબ્દો નિચે પ્રમાણે હતાઃ—
રાગ ગારી.
ચાર,
દુલહની ગાવા સંગલ હમ ઘર આએ રાજા રામ ભરથાર
તન રત કરહુ મન રત કરહું, પાંચ તત્વ ખરાતી; રામ દેવ મારે પાહન આગે, સે જોમન મદમાતી. શરીર સરૈાવર એદી કરવું, બ્રહ્માવ વેદ ઉચારા; રામ દેવ સંગ ભાવર લેડાં, નિ નિ ભાગ હમારા.
