________________
કબીરની અંદગીનું ટુંક વૃતાંત. ૩૪૫
(૩) તા માટીકા ભાંડા ઘડયા, તામે ભરિયા પાની; સે પાડે તુમ પાની પીયા, તુમે સુગ કહાંસે આની?
હાડ ઝરે ઝર માંસ ગરે, ગર દુધ તહાં તે આવે; સો પાંડે તુમ પીવન બેઠે, કાહે દેષ લગાયે?
બુને જુલાહે તને જુલાહે, ઘાન જલાહે લાઈ; પાંચે ક૫ડે ઉતાર ધરે, તુમ ઘેલીએ સીંધ પાઈ?
જે માખી વિઝાકે ભાખતી, ભાખતી દસ્તી ધરા; સે માખ ઉહ પાતાલ બેઠી, તાકે કરે ન બેરા? કહે કબીર સુને હે પાંડે છડે મનડે ભરમા બેદ કિતાબ દોઉ ગહિ હારે, રહે રામકી શરના?
(૧) અર્થ–પાણી પીવા પહેલાં પંડિતજી આ તો કહે કે તમને છુટ કયાં ક્યાં રહી છે ને કયાં કયાં નથી ? ,
આ પાણીમાં તો માછલાં દેડકાં, લેહી, ખાર, સડેલી વનસ્પતિ અને મુવેલાં પશુઓ વગેરે બધાએ પડેલાં હોય છે.
(૨-૩) કાળે (તે) કાંઇ કરે મનુષ્યને સંહાર કર્યો છે અને દરેક પગલે તમો કેકનાં મુવેલાં શરીરની માટી ઉપરજ ચાલો છે, છતાં એજ માટીમાંથી બનાવેલાં વાસણમાં પાણું પીઓ છે, તેથી કેમ તમે અભડાતા નથી?
હાડકાં અને માંસ ગળી તેમાંથી દુધ (ગાય ભેંસના શરીરમાં) તૈયાર થાય છે અને તે દુધ તે તમે પંડિતજી વગર દોષે (શા માટે) પીઓ છો?
