________________
૨૪ર
કબીર વાણી. રંગનો લાલ કે સંબે ગરમ પાણીમાં નાખ્યાથી કાચું પડી પિતાને રંગ બેહી દે છે, તેમ સ્વાર્થી મિત્રની કસેટી આપણાં દુઃખની વેળાએ થાય છે, ત્યારે તે ખરો છે યા છે તેની કટી તે વેળાએ જણાઈ આવે છે.
(૭૯૧) સજજન એસા ચાહિયે, દુલ્યા કે નહિ દેષ
બેદિયા ભેદયા દુખ દિયા, મધુરા બેલે બેલ. મિત્ર તે એવો જોઈએ કે જે આપણને કદીપણ ઠપકે કે તાણે મારે નહિ, પણ ગમે એવું આપણા તરફથી કંટાળે એ દુઃખ મળ્યું હોય છતાં, મિઠા બેલે બેલી આપણને રીઝવે.
(૭૯૨). સજન સ્નેહિ બહેત હય, સુખમે મિલે અનેક; બિપત પડે દુઃખ બાતિયે, સે લાખનામે એક
આપણી ચહડતી અને સુખમાં તે ઘણાએ સ્તો મળે અને થાય, પણ દુઃખ આવે ત્યારે આપણી પાસે ઉભે રહે તેવો મિત્ર તે લાખ માણસમાંથી કઈ એકાદજ નિકળી આવે છે.
(૭૯૩) બલિહારી ઉસ કુલકી, જામે દુની બસ અપના તનમન સોપકે, હે ગયા પુરાના ઘાસ.
ખરી મેટાઇ તે તે કુલની છે જે બીજાને સુગંધ આપવાને માટે પોતાનું તન મન આપી દયે છે, અને પોતે સુકાઈને ઘાસ જેવું થઈ જાય છે.
(૭૯૪). નેહ નિભાવન કઠન હય, સબસે નિભત નાહિ,
થત એમ તુરગપે, ચલો પાવક માહિ. દોસ્તી નિભાવવી એ બહુ કઠણ કાર્ય છે. બધાથી તે નિભાવી શકાતી નથી, કારણ કે દસ્તી કરવી તે મીણના ઘોડા પર બેસી અગ્નિમાંથી પસાર થવા બરોબર છે.
