________________
૨૩૪
કબીર વાણી. અર્થાતસ્ત્રી તરફ જે ખેંચાયા કરે છે તે માણસ આ દુનિયાની માયામાં ફસી પડે છે, જેમાંથી બાહેર નિકળવું બહુ મુશ્કેલ થઈ પડે છે.
(૭૬૪) કામી અમૃત ન ભાવહિ, શિખ્યા લિની શેધ,
જનમ ગમાયે ખાધમે, ભાવે હું પરમોધ. ઇન્દ્રિઓના વિષય ઉપરજ જેનું મન જયા કરે છે તેને નરું અમૃત ગમતું નથી, પણ તે તે તરેહવાર વિષનેજ શેધ ફરે છે અને ગમે તેમ કરી, તેઓને ભેગવ ભેગવ કરવા માંગે છે, અને એમ કરી પિતાને જન્મ તેમાં બરબાદ કરે છે.
(૭૬૫) કામી લજ્યા ન કરે, મન માને મેં લાડ; નિંદ ન માંગે સાકરે, ભૂખ ન માગે રવાદ.
જેને ઉંઘ આવતી હોય તેને, ઓશીકાંની ગરજ હતી નથી, અને જેને ભુખ લાગી હોય તે ભેજનો સ્વાદ જેતે નથી તેમ, સ્ત્રીના અંડમાં પડેલો પુરૂષ, મર્યાદાની કાંઇ દરકાર કરતા નથી, પણ મન ભાવે તેમ લાડ કર્યો જાય છે અને ભાવે તેમ લાજ વિનાને રહે છે.
(૭૬૬) કામ જહાં તહાં રામ નહિ, રામ તહાં નહિ કામ; દેને એક જ ક્યું રહે, કામ રામ એક ઠામ. જેનાં મનમાં કામ વાસના (ભાગ ભગવાને) જ ખ્યાલ રહેતા હોય, ત્યાં પરમાત્માને વાસે હેત નથી, કારણ કે જેમ એક જગ્યામાં બે વસ્તુ એકી વેળા રહી શક્તી નથી તેમ કામ અને રામ (વિષયવાસના અને પરમાત્મા) સાથે રહી શકે નહિ. કારણ બને પરસપર વિરૂદ્ધ છે, જ્યારે, કામની સંપૂર્ણ ગેરહાજરી હોય ત્યારે જ સ્વર્ગને માર્ગ પરમાત્મા દેખાડી શકે
