________________
કબીર વાણી.
(૧૫) જાનું હરિ દુર હય, હરિ હરૂદય માંહિ; આડી વાટી કપટકી, તાંસે દીસત નહિ. કબીર કહે છે કે હું એમજ સમજતો હતો કે ઈશ્વર તે દુર (આકાશપર) હશે, પણ મને જ્ઞાન થયું ત્યારે મેં જાણ્યું કે પરમાત્મા તે મારા હૃદયમાંજ વસેલે છે, પણ હૈયામાં વાંસ (પટ)ને પડદો પડેલો તેથી મને ઇશ્વર દેખાઇ શકાય નહિ.
(૧૬) જાકે આડા અંતરા, તાકે દીસે ન કેય; જાન બુજ જડ હે રહે, બળ તજ નિર્બળ હેય.
જેને માયાને આડે અંતર પડેલ હોય તેને શું દેખાય? જે જાણીબુજીને જડવાદી બને ત્યારે તેનું ખરું જોર છતાં તે અશક્ત રહે એમાં શિ નવાઈ? અર્થાત, માણસ આત્મા છે એમ નહિ માને, અને જીંદગી માત્ર ઇઢિઓની મોજ મજામાંજ રહેલી છે એવું માની આત્મજ્ઞાન નહીં મેળવે તે તેને પરમાત્મા ક્યાંથી દેખાય?
(૧૭) ભટક મુવ ભેદી બિના, કેણ બતાવે ધામ?
ચલતે ચલતે જુગ ગયે, પાવ કેસપર ગામ. ' ભેદુ યાને પરમાત્માને પીછાણનાર ગુરૂ વગર હું બાહેર ભટકી ભટકીને મરી ગયો પણ માલેકનું ઠેકાણું મને કોઈએ બતાવ્યું નહિ અને એવી રીતે ઇશ્વર બાહેરથીજ મળશે એમ માનતા માનતાં કાંઈ જુગો ચાલી ગયા–જયારે પરમાત્માનું ધામ તે પા કોશપરજ હતું, યાને અંતરમાંજ ઈશ્વરને અંશ રહેલો છે
