________________
૧૯૬
કબીર વાણી.
(૬૪૦) કહેકે તલપત કિર, કાહે પાવે દુઃખ?
પહેલે રજક બનાયકે, પિછે દિને મુખ.
શા માટે તું તલપ ફરે છે, અને શા માટે દુઃખ પામે છે? પહેલ્લાં તારે માટે ખોરાક તૈયાર કરીને પછી તેને ખાવાને મોહોડું આપ્યું છે.
અબ તું કહેકે ડરે, સિરપર હરિકા હાથ; હસ્તી ચઢ કર ડેલિયે, કુંકર ભર્સે જે લાખ.
જ્યારે તારાં માથાં ઉપર તે સાહેબને હાથ છે ત્યારે તું હવે શા માટે બીહે છે ? હાથી ઉપર ચડીને બેઠા હોઈયે ને લાખ કુતરા ભસતા (કરડવાને) આવે તે પણ આપણે તે નચિંતાઈથી ડેળા ખાયા કરીએ તેમ, જ્યાં પરમાત્મા આપણાં માથા ઉપર હોય ત્યાં પછી ચિંતા શાની રાખવી?
(૬૪ર) રચનહારકે ચિન કર, કયા ખાવે રે દિલ મંદીરમેં પૈઠ કર, તાન પિછેડી સેય.
ખાવા પિવાને શું રડવા બેઠો છે? બાહરની બધી વસ્તુ ઉપર પીછોડી ઢાંકી તે તું ભુલી જ, અને જગતક્તને તારાં હૈયારૂપી મંદીરમાં દાખલ થઈને જે.
(૬૪૩) • સાહેબસે સબ કછુ બને, બંદે કછુ નાય; રાઇકે પરવત કરે, ઐર પરવત રાઈ માય.
તે સાહેબથીજ બધું બને છે, આપણાથી કાંઈ થઈ શકે નહિ; તે સાહેબ ચાહે તે રાઈને પહાડ કરે, અને પહાડને રાઈ જે બારીક કરી નાંખે.
અર્થાત–જે કાંઈ થાય છે તે પરમાત્માની આજ્ઞાથી બને છે, આપણુ માણસની મરજીથી કશું થતું નથી.
