________________
૧૭૪
કબીર વાણી.
(૫૭૨) ચાતુર ચિન્તા ઘની, નહિ મુરખકે લાજ
સર અવસર જાને નહિ, પેટ ભરેસે કાજ. ડાહ્ય પુરૂષ દરેક વાતની કાળજી રાખે છે, પણ મૂર્ખને કશી વાતની પરવા કે લાજ હોતી નથી, તે તે વખત બે વખત પોતાનું પેટ ભરવાનું જ કામ જાણે છે.
. (૫૭૩). કંચન કછુ ન લાગે, અગ્નિ ને કિડા ખાય,
બુરા ભલા હે વૈશ્નવા, કદી ન નર્ક જાય.
સેનાને કાટ લાગતું નથી, ને અગ્નિ કે કિડા ખાઈ શક્તા નથી તેમ વૈશ્નવ-(પરમાત્માને) ભકત ગમે એ હોય, તે પણ તે કદી નર્ક જતો નથી.
(૫૭૪) બહેતા પાની નિર્મલા, બન્ધા ગધા હેય;
સાધુ તે રમતા ભલા, હાથ ન લાગે છે. વહેતું પાણી હંમેશાં નિર્મળ રહે છે, અને ઘેરાયેલું અને એક જગ્યા પર ઠરી રહેલું પાણી ગંધ મારી આવે છે તેમ સાધુ પુરૂષ ફરતે રહે એજ તેને માટે ભલું છે, કારણ કે એકના એક જગ્યામાં રેહવાથી તેને ઉપાધીઓ લાગુ પડે છે.
(૫૭૫) ઇશક ખુન્નસ ખાંસી, એર પિલે મધપાન,
એ સબ છુપાયા ન છુપે, પ્રગટ હેય નિદાન. ઇશ્કબાજી, અદેખાઈ, ખાંસી, અને (દારૂ, અફીણ, અને ગાંજો વગેરે) કેફી વસ્તુઓ ખાનાર, એ સર્વે કદી પણ છુપી રહી શકતી નથી, પણ એ બદી કરનારા તુરત પરખાઈ આવે છે.
