________________
૧૭૨
કબીર વાણું.
(૫૬૪) ભગત બીજ પલટે નહિ, જુગ જાય અનંતક
જહાં જાય તહાં અવતરે, તેય સંતકા સંત. ગમે એટલા અગણિત જુગ જાય, પણ ભગતનું બીજ કદી ફેરવાઈને હલકું થતું નથી; તે જ્યાં પણ જાય, યાને ઉંચ જાત કે હલકી જાતમાં પણ જન્મ યાને અવતાર લીયે, તે પણ તે તો સંતજ રેહવાને યાને ભલે નિવડવાને.
(૫૬૫) દાઘજ લગા નીલકા, સે મન સાબુ ધેય,
કેટ કલ્પ તક સમજાઈએ, કઉવા હંસ ન હેય.
ઘેરાં (કાળ યા બલુ) રંગને દાઘ પડયો હોય તેને સે મણ સાબુએ ઘેશે તો તે દાઘ જતો નથી તેમ, કાગડાને કરડે વાર સમજાવ્યાથી યા શિખવવાથી તે હંશ પક્ષી થઈ શકતો નથી, ત્યારે તેને સ્વભાવ બદલાતું નથી.
(૫૬૬). કપટી કદી ના એધરે, સો સાધન કે સંગ;
મુજ પખાલે ગંગમે, ક્યું ભીંજે હું તંગ. કપટી હોય તેને સેંકડે સાધુપુરૂષોને સંગ થાય તે પણ તે સુધરતો નથી, પણ દોરડાને જેમ જેમ પાણીમાં ભીંજવે તેમ તેમ તે નરમ થવાને બદલે વધારે સખત થાય છે તેમ કપટી માણસ, ભલા માણસને જોઇને વધુ ૫ટ રાખે છે.
(૫૬૭) સજન સજન મિલે, હવે દે દે બાત; ગધાસે ગધા મિલે, ખાવે છે કે લાત
નેક પુરૂષે એક બીજાને મળે છે ત્યાં રૂડીજ વાતો થાય છે, પણ જ્યાં ગધેડાઓ મળે ત્યાં તે તેઓની આદત મુજબ લાત મારવાનું શરૂ થાય છે.
