________________
૧૭૦
કબીર વાણી.
(૫૫૭) દુરિજનકી કરૂણું બુરી, ભલે સજનકે વાસ; સુરજ જબ ગરમી કરે, તબ બરસનકી આસ.
દુષ્ટ માણસની કૃપા મેળવવા કરતાં, એક ભલા માણસને ગુસ્સો ખમવો વધારે સારો છે; કારણ કે જેમ સુરજ અતી તપવાથી વરસાદ આવવાની આશા રહે છે, તેમ ભલા માણસના કડવા સખતેથી આખરે ફાયદો જ થાય છે.
(૫૫૮) કછુ કહા નિચ ન છેડીયે, ભલે ન વા સંગ; - પથ્થર ડારે કિચમે, તે ઉછલી બિગાડે અંગ.
નિચ માણસને જરા પણ છેડવું નહિ, અને તેની સંગત પણ કરવી નહિ, કારણ કે તેથી આપણું ભલું થવાનું નથી; કાદવમાં પથ્થર નાખો તે આંગ ઉપર છાંટા ઉડે છે, તે જ રીતે નિચ માણસની શત્રુત કે મિત્રોઈ બનેથી નુકસાન જ થાય છે.
(૫૫૯) ખુડિયા તો ધરતિ ખમે, કાટ ખમે વનરાય, કઠન બચન તે સાધુ ખમે, દરિયા નીર સમાય.
ખેદકામ ખમી જવું એ જમીનને સ્વભાવ છે, કાપ વેહેર ખમી જવું એ લાકડાને સ્વભાવ છે, રેળનાં પાનું ખમી જવાં એ સમુદ્રને સ્વભાવ છે, તેમ કઠણ વચને ખમી જવાં તે સાધુને સ્વભાવ છે, યાને સાધારણ માણસને નહિ, યાને સાધારણ માણસ કોઈનું બુરું બેલેલું સાંખી શકતો નથી.
(૫૬૦). તરવર કદી ન ફળ ભખે, નદી ન સંચે નીર; પરમારથ કે કારને, સંતે ઘસે શરીર.
ઝાડ પિતાનાં ફળ પોતે કદી ખાતું નથી અને નદી પિતાનું પાણી સંઘરી રાખતી નથી, પણ તેઓ બીજાને આપ્યા કરે છે તેમ, જે સંતપુરૂષ છે,
