________________
૧૧૦
* કબીર વાણું. * :
કશું હોતું નથી, અને જેઓ દરેક સ્થિતિ (સુખ યા દુઃખ) માં સમાન પ્રકૃતિએ રહે છે, અને પિતાનાં મનનું સમતળપણું જાળવી રાખે છે, અને જેઓ કોઈની પણ નિંદા કે ગબત કરતા નથી, તેજ પવિત્ર સાધુપુરૂષ છે.
- - ૩૬૭) સંત સેઇ સહરાઇયે, જીને કનક કામિની ત્યાગ
એર કછુ ઇચ્છા નહિ, નિશદિન રહે અનુરાગ.' સંત પુરૂષ તેને કેહ, કે જેણે પૈસા અને સ્ત્રીને ખ્યાલ સમૂળગે તજ હોય; જેને બીજી ઈચ્છાઓ હોય નહિ, પણ જેનું મન રાત ને દિવસ એક ચિત્તથી પરમાત્મા ઉપરજ ચેલું હોય. •
: (૩૬૮) હરિજન હારા હિ ભલા, છત ન દે સંસાર
હારા હરિ મેં જાયગા, છતા જમકી લાર. કબીરનું કેહવું એ છે કે, જે પરમાત્માને ભકત હોય, તે તે (આ સંસારમાં) હારેલાજ ભલો, કારણ કે આ સંસાર તેને જીવવા દેતો નથી, યાને દુનિયવી માલમતા ચા માન અકરામ મેળવ્યાં ન હોય, તે કાંઈ ફીકર નહિ; જ્યારે સંસારમાં માણસને નિરાશી મળે છે ત્યારે જ તેનું મન પરમાત્મામાં પરોવાય છે અને ત્યારે જ તેને માલેક મળી શકે છે, પણ જે સંસારમાં તેની ફત્તેહ થઈ તો તે જમને સ્વાધીન જઈ–મરણ જીવનના ફેરામાંથી મુક્ત થવાને નહિ.
(૩૬૯) સુખકે માથે સિલ પડે, હરિ હિરદેસે જાય;
બલિહારી આ દુખકી, પલ પલ રામ સંભળાય: (સંસારી) સુખે મળ્યાથી માણસના અંત:કરણમાંથી ઇશ્વર દુર રહે છે, માટે તે સુખ ઉપર ઢાંકણ વળી જાય તે ભલું; માણસને તે દુઃખજ ભલું છે, કારણ કે ત્યારે જ તે પળેપળ પરમેશ્વરને યાદ કરે છે.
