________________
12 ઃ જૈનદર્શન-શ્રેણઃ ૨-૧
આવ્યું. એ પડછંદ પ્રાણી ઝાડને દાતણની ચીરીની જેમ ફેંકી દે. કેવું મેટું એનું નાક! કેવા જાડા એના પગ ! કેવા મેટા એના કાન !
લોકે ડરી ગયા. ભયનું રાજ જામી ગયું. લોકોએ એને હાથીનું નામ આપ્યું. એને ભયનો દેવ માની સૌ પૂજવા લાગ્યા.
થડે દિવસે એ જંગલમાં એક પુરુષ આવ્યો. હાથીથી સાવ નાને, પણ અજબગજબ માણસ! હાથીને જોઈને ડર લાગે. આ માણસને જોઈને હેત જાગે.
પ્રેમનો સાગર એ પિલો માનવી સહુને ગમી ગયે. બધા એની આજુબાજુ ટોળે વળ્યા.
એટલામાં ટેકરાઓને તોડતે, ઝાડના ભુક્કા બોલાવતો પેલો ભયંકર હાથી આવી પહોંચ્યું. એને જોઈ સિંહ ભા. સર્પ ભાગે. રીછ ભાગ્યું. અરે ! આ તે દેવને દેવ આવ્યા!
લોકે બેલ્યા: “અલ્યા, જીવતું મે આવ્યું! ભાગે!” બધા ઊભા થઈને મૂઠીઓ વાળી ભાગ્યા.
ન ભાગે ફક્ત પેલો માનવી ! ઊલટે એ તે મીઠી વાણું બેલતે હાથીની સામે ગયે, જાણે જીવતા મોતને ભેટવા ચાલ્યો. એણે કહ્યું કે, “બીક એવી છે કે જે બીએ એને બિવરાવે. ખરો માણસ કેઈથી બીત નથી તેમ કોઈને બિવરાવતે પણ નથી.”
