________________
14: જેનદશન શ્રેણઃ ૨-૧
એને તજીને પૃથ્વીનાથ વળી શું નવું પ્રાપ્ત કરવા ઈચ્છે
| માતા મરુદેવા દેડી આવ્યાં : “વત્સ ! મને ન તજી જા. આંખ પર અંધારાનાં પડળ ઘેરાય છે. આજ સુધી મહામહેનતે તરતું નાવ આજે ડૂબતું અનુભવું છું. મારી જીવનસંધ્યા તારા દર્શનથી પ્રભાતનું સુખ અનુભવે છે.”
“માતાજી! સહુએ જવાનું છે. જનારને કઈ રોકી શકતું નથી. દરેક સમા પ્રભાતની પુરેગામી . આશા રાખે કે પ્રત્યેક અંધકારની પાછળ પ્રકાશ છે, એમ દરેક દુઃખની પાછળ સુખ અવશ્ય છે. દુઃખને પચાવો ને એની પાછળના સુખને શોધવા યત્ન કરે ! ગગનાંગણના મુક્ત પ્રવાસે જતા પંખીને માળાનો મેહ કાં કરાવો, માડી?”
માતા મરુ દેવા પુત્રને પ્રત્યુત્તર વાળી ન શક્યાં પણ આ રીતે એને જતો જોઈ મર્મોઝેક વેદના અનુભવી રહ્યાં.
દેવી સુમંગળા પણ આવીને પાછળ ઊભાં હતાં. એ એકદમ પગ પકડીને બેસી ગયાં અને ત્યાં:
મને સાથે લઈ જાઓ, જીવનમાં કે મૃત્યુમાં.”
“દેવી ! મૃત્યુના પ્રવાસમાં ઈચ્છા હોય તો પણ કોઈને સાથે લઈ જઈ શકાતું નથી; વિયેગની ઘડીએ પ્રેમની તીવ્રતા સમજાય છે, એ તીવ્રતાના તાપમાં જીવનની વિશુદ્ધિ શોધી લે !”
પહાડ જેવે બાહુબલિ માર્ગ વચ્ચે પહાડ બનીને ખડો રહ્યો. સુંદરી અને બ્રાહ્મી ઊભાં ઊભાં આંસુની પાળ. રચી રહ્યાં હતાં.
