________________
ભગવાન મલ્લિનાથ : 25
આ પીંછી ને આ આંગળી હવે બીજું ચિત્ર નહિ દેરી શકે. અહાહા, એ ભુવન–મેહન અલૌકિક રૂપ!”
કેવી વાત કરે છે, આ ચિતારો ! બહેનના પવિત્ર રૂપની ચર્ચા કરે છે ! અરે, છે કેઈ હાજર ! કાઢી મૂકે આ ચિતારાને મિથિલાની હદમાંથી! લૂંટી લે એની માલમત્તાને !”
“શું કરવી છે માલમત્તાને! તમે મને શું લૂંટશે? હું પોતે જ આ બધી માલમત્તા લૂંટાવવા તૈયાર છું, કારણ કે ન લૂંટી શકાય તેવે ખજાને મને સાંપડી ગયું છે!”
ચિતારો વસંતસેન ખરે બપોરે, અડવાણે પગે, ખાલી હાથે મિથ્યા અપમાનને ટોપલે માથે ચઢાવી મિથિલા છેડી ચાલી નીકળ્યા. લેકે એના નામ પર તિરસ્કાર વરસાવતા હતા, જ્યારે એના મુખ પર શાન્ત હાસ્ય વિરાજી રહ્યું હતું ! એને તે બેડે પાર થઈ ગયો હતે.
વસંતસેન શહેર છેડી વન જંગલમાં જઈ વસ્યા. ફરીથી એણે એ જ તસબીર આલેખવા માંડી, પણ હવે એને ઈનામની આશા નહતી – પુરસ્કારની ખેવના નહતી! એ તે કવિ જેમ કવિતા કરે, ભક્ત જેમ ભક્તિ કરે, પંડિત જેમ પાઠ કરે, એમ રંગ ઘૂંટયા કરતે ને રેખા બનાવ્યા કરતે હતે. એનું મન રોજ રજ ઉપશમ પામતું જતું હતું. સંસારની સ્પર્ધા, સંસારની તૃષ્ણા, અને સંસારી આશાના સંતાપથી એ મુક્ત બની ગયો હતો!
